Zondag Sanyang

Allereerst voor Hans (Vuurplaats) veel sterkte en ik stuur je licht en liefde vanaf hier, dat ze maar snel in het ziekenhuis begrijpen, hoe ze jou kunnen helpen, love you.

Lamin en ik gaan vandaag naar Sanyang, we hebben bij de grote moskee afgesproken, we lopen richting grote weg en alle taxi's zitten vol, Dan ziet Lamin een vriend die ook alweer Ousman heet, hihi. Al die namen hier, een leuke les zoveel mogelijk proberen te onthouden. Hij vraagt Ousman of we zijn auto mogen lenen, geen probleem, dat is echt heel fijn, want het strand is nogal een stuk vanaf het dorp. Zo dat is echt genieten het is een luxe auto en zo fijn dat ik alles goed kan zien, bovendien remt Lamin elke keer af als hij ziet dat ik een foto ergens van wil maken, hier ziet het er weer zo anders en ongerept uit, heerlijk. In de buurt van het strand, zijn ook enkele waterpartijen, zo schitterend (foto's). Er lopen hier meer koeien in de buurt, ze boffen, want het is hier een stuk groener, ik blijf het een prachtig gezicht vinden zomaar ineens zo'n mooie koe. Onderweg aan de kant van de weg, kom je dan ineens een oud roestig bord van coca cola tegen, voorheen zag je hier veel reclame van coca cola overal, dat is niet meer zo.

We gaan naar Paradijs beach, mooi, maar doodstil hier en er valt weinig te beleven (foto's). komt waarschijnlijk omdat het toeristenseizoen is afgelopen. Mijn hoed is pas in zee gevallen, was wel fijn om m'n hoofd koel te houden, maar de vorm is eruit, dat zag ik nu op de foto, ik vond het al zo lastig opzij kijken, hihi. Lamin had van een vriend gehoord dat je het beste naar Jungle beach kunt gaan. Dat blijkt ernaast, dus gaan we daar naar toe. Daar zitten een aantal mensen, er staat muziek aan en je kunt er iets te drinken krijgen. Lamin kent half Gambia en ook hier ziet hij mensen die hij al jaren niet heeft gezien en waar hij een praatje mee maakt. Ik word natuurlijk aan iedereen voorgesteld, dus ik ben benieuwd hoeveel mensen me later gedag gaan zeggen. Tine vertelt ons dat het rond 16 uur begint, dus we zijn sowieso veel te vroeg, het is nu 14 uur. We gaan op de houten bedden aan zee liggen, heb ik nog nooit eerder gedaan, er staat een lekker windje en ik moet zeggen het ligt comfortabel. Lamin valt in slaap, hij zei me al dat hij slecht geslapen had, dat zijn lichaam pijn deed van het op de grond liggen. Ik had al eerder gezien, dat er geen matras ligt in hun slaapkamer (kom je door als je naar toilet gaat)  er zaten kleine beestjes in de matrassen en die liggen buiten, ze moeten naar de vuilnisbelt, nu slapen ze op de tegels op de grond. Dat deden Sekou en ik voorheen soms, omdat het lekker koel was, maar dan kon je als het te hard aan je lichaam voelde, weer terug op het matras. Terwijl hij slaapt, ga ik na een kwartiertje een eindje langs het strand lopen, er zijn hier ook vissersboten maar niet zoveel als in Tanjeh. Hier lopen de koeien ook op het strand (foto). Om 16 uur is het nog steeds heel rustig en er staat nu een bord aan het begin bij de gebouwen, dat er in de avond life-music is, wij laten het hierbij.

Lamin stelt voor bij hem thuis te gaan lunchen, prima, een beetje een late lunch (hier eet men tweemaal per dag).  Jarra heeft weer verrukkelijk gekookt, rijst, kip, groenten met pindasaus, Lamin is blij dat ik geen vlees eet, want hij krijgt alle kip. Natuurlijk eten we samen van een schaal met weliswaar 2 lepels, de anderen hebben al gegeten. Vorige keer toen we samen met de anderen aten, aten sommige met hun handen en een aantal met een lepel, iedereen blijft wel een beetje in zijn eigen hoekje van de schaal eten. Voorheen at bij ons in de compound iedereen van de schaal met hun handen en Aminata en ik kregen ieder een apart bord, dat vond ik wel heel fijn, want daar graaide iedereen over de hele schaal heen. Als ik klaar ben met eten komt Jarra naast me zitten en gaat weer even aan m'n haar voelen, haha en ik zeg dat de wind het in de knoop heeft gemaakt, Sonna pakt een kam en Jarra gaat mijn haar kammen, (foto) het wordt zo plat mogelijk gekamd, hihi ik vind dat helemaal niets, maar schijnbaar hoe platter hoe mooier want iedereen is zeer tevreden over het resultaat. Nog een foto van Ousman die op de scooter (die het niet doet) mag staan terwijl een buurman een rondje door de compound met hem loopt (foto). Er ligt een hond boven op een krakkemikkige soort tafel, hoe die daar opkomt geen idee, maar hij ligt prinsheerlijk (foto).  

Na het eten gaan we met Jarra, kleine Ousman en Sonna naar de andere kant van de rivier, zomaar kijken met z'n allen, alleen de weg ernaar toe is al schitterend (het is heel dichtbij) een kleine zandweg met aan weerszijde palmbomen, komt niet zo goed uit op de foto. Echt bijzonder mooi hier, natuurlijk worden er een aantal foto's in verschillende opstellingen gemaakt. Er staan hier een aantal in aanbouwzijnde huizen, het ziet er naar uit, dat de bouw nu stil ligt, tja voor hoelang dat zal zijn, weet je hier nooit. We lopen langs een compound waar van die hele sterke honden wonen (kan ik me voorstellen want degene woont hier afgelegen) het klinkt net of ze de deur openkrijgen en Jarra, Sonna en ik zetten het op een lopen, haha, alsof die honden niet meteen achter je aan zouden rennen. Het was dus gelukkig niet waar, Lamin was met Ousman op zijn arm blijven staan en moet lachen om ons bangeriken.

Jarra en de kids worden thuis afgezet en wij brengen de auto terug naar zijn vriend, Ousman, aan de grote weg bij de markt. We drinken wat bij Fatoumata, de vrouw van Ousman die daar haar winkeltje heeft. Ineens staat Modou bij het winkeltje (hij woont hier vlakbij) en kijkt me lachend aan, hij komt naar me toe en kletst even over het weer en dat we snel de zee in zullen gaan. Het blijkt dat Lamin en Modou voorheen vrienden waren (vertelt Lamin me later) maar dat er iets gebeurd is (iets over van elkaar lenen) waardoor ze nu elkaar niet meer zo leuk vinden, haha dat merkte ik al. Modou doet net of Lamin er niet zit en Lamin zegt ook niets, hihi (hun probleem). Zo rond 20 uur brengt Lamin me lopend naar huis. Op de weekendavonden hoor ik elke keer muziek en veel mensen op straat, aangezien ik niet alleen in het donker naar buiten ga, snap ik niet wat er dan gebeurt. Nu was ik er middenin. Lamin zegt nog steeds allerlei mensen gedag, terwijl ik ze amper kan zien als er geen lamp in de buurt is. Dan komen we in de kleinere straten overal zitten mensen voor hun huis met wat etenswaren te koop, een eind verderop horen we djembe-muziek, overal hoor je trouwens muziek, wat een happening, mensen hebben buitenlampen aan en het lijkt één groot feest. Ik zeg tegen Lamin dat ik heel blij ben het nu eens zo mee te kunnen maken. We zien vriendinnen en een zus van Jarra en vrienden van Lamin (die mij nu zullen herkennen en ik hun niet, hihi) en ook een vrouw, Isha, die Lamin eerder geholpen heeft toen hij geen geld om te eten had, hij kreeg elke dag gratis lunch van haar. Als dank hebben ze toen hun dochtertje (die pas overleden is) naar haar vernoemd, omdat het zo'n aardige vrouw is. Hun dochtertje Isha komt dikwijls voor in de gesprekken met Lamin en Jarra, het is zo pijnlijk voor ze, dat merk je aan alles, het was een vrolijk en sterk meisje, ze hadden nooit gedacht haar te zullen moeten missen. Ze zeggen te hopen dat waar ze nu is, het beter is. De vrouw waarvan deze compound was, Andrea, is een maand na Isha plotseling overleden, dus best schokkend. Gelukkig mogen ze er blijven wonen van haar kinderen, maar ja je weet nooit voor hoelang. Lamin zegt: 'als we weg zouden moeten, komt er iets anders, ik denk daar weinig aan'. Wat fijn toch vertrouwen te kunnen blijven houden en je niet te druk maakt over wat er mis kan gaan. In het NU leven, dat kunnen ze hier uitstekend.

Waar ik toch elke keer moeite mee heb, zijn de dingen die voor ons in Nederland zo gewoon zijn, zoals een matras hebben en als er iets mis mee is, dat je dan voor een ander kan zorgen, dat de credit van de stroom regelmatig op is, dat je zonder elektriciteit zit, omdat je het niet betalen kan. Dat je mobiel het begeeft en je niet weet hoe je een ander kan krijgen. En dan het verhaal van Astrid, dat ze voorheen aan één van de kinderen op haar compound vroeg: 'wat zal ik voor jou uit Nederland meenemen?', dat het meisje even nadacht en toen zei: 'een appel', de meeste mensen hier kunnen geen appel kopen, dat is echt een luxe. Lamin had een nieuwe korte broek aan en vertelde dat hij die voor 10 dalasi had kunnen kopen bij marktkooplui aan het strand die met bergjes tweede handskleding staan, dan denk ik aan de kringloop hier 'Amsterdam Enterprise', daar kost een broek 100 dalasi voor ons niet duur, maar voor de lokale mensen hier niet te betalen. Het blijft me erg raken die 'kleine' dingen, dat mensen eigenlijk geen appel kunnen kopen, die 25 dalasi voor een kleine kost en 30 voor een wat grotere, om even de verhouding te zien. Ze hebben ongeveer 150 dalasi per dag nodig om eten te kunnen maken. 

In de avond komt Binta terug van een trouwerij, ze heeft mooie kleding aan, glitterschoentjes, glittertasje en lange glitteroorbellen, echt een feestoutfit, prachtig. Ik heb de foto in de fotomap 'kleding' gezet.

Vandaag wat dingetjes hier opknappen met Astrid en andere avonturen van vandaag zijn weer voor morgen :-)