Zaterdag Brikama

Om 10.30 uur word ik opgehaald door Lamin, vandaag gaan we Jarra, Sonna en kleine Ousman naar familie van Lamin in Brikama brengen, zij blijven daar een week of langer. Jarra voelt zich niet zo goed en Lamin wil dat er goed voor haar gezorgd wordt. Naast de kant van de weg bij een compound staat een pelikaan, ik kan het niet geloven (foto), maar hier komen ze veel voor en ze zijn niet zo bang voor mensen. Ik zie er tegenop om op familiebezoek te gaan, aan de ene kant is het zo leuk bij families thuis te komen en te zien hoe mensen leven, maar aan de andere kant, heb ik geen goede ervaring, met als ik de mensen niet kan verstaan. Als ik voorheen met Sekou op visite ging, vertaalde hij bijna niets en snapte ik amper waar het over ging. Ik heb toch besloten dat dit een mooie kans is. Nu was er aldoor wel iemand die Engels sprak en ook echt een praatje maakte en verder vertaalde vooral Jarra veel voor me. Dus mijn angst was onterecht. Het is best een eindje weg Brikama en de auto stopt af en toe zomaar, oh oh, dan maar de 'mechanic' bellen, het advies luidt: 'even de koppeling op en neer halen', het helpt en dat gebeurt zo'n 3 keer onderweg, er moet dus nog iets bijgesteld worden. Brikama is best een grote plaats, met veel wijken, in de wijken waar wij komen is het heel stil, als eerst gaan we naar de oudste zuster van Lamin, zij wonen op een nieuwe plek, dit gezin woont nog helemaal alleen hier in de nieuwe wijk, want rondom hun huis wordt er wel gebouwd, maar laten we zeggen niet fanatiek. Jarra en ik moeten erg lachen om Lamin, eerst zit hij vast in een kuil en haalt een schop bij zijn zus, om eruit te kunnen komen, dan is hij eruit en rijdt hij achteruit een berg met zand op (foto's). Het komt allemaal weer goed en onze lachspieren zijn weer getraind. Sonna komt af en toe naast me lopen en houdt zelfs een keer mijn hand vast, ik vind het zo'n lief meiske. Ik heb een boekje Mandinka - Engels en ik stel voor dat we samen gaan leren, zij Engels en ik Mandinka. We beginnen met de cijfers, het lukt, Sonna praat en kan het snel goed tot tien in het Engels en ik ook in het Mandinka, yeah. Als de familie door heeft dat ik Mandinka wil leren, krijg ik steeds allerlei zinnetjes die ik moet leren, help, dat lukt niet, maar goed er valt in ieder geval veel te lachen. Jarra en Lamin proberen ook tot 10 in het Nederlands te tellen en geven dan toe dat het wel erg moeilijk is een taal te leren, want ze zeiden telkens, 'Mandinka is easy' (ja als je het kent, hihi). Een leuke zus met kids. Wat is het hier heet, Brikama ligt niet aan de kust en dat voel je meteen, volgens Astrid is het hier rond de 4 graden warmer.

Op weg naar het huis van Lamins moeder, daar is een nichtje, Fatou, met dochtertje die er tijdelijk woont en zijn jongste broer (van een andere vader). Zijn moeder zal pas vanavond om 20 uur thuiskomen ze werkt bij een consulaat bij de toiletten. Die broer lijkt wat manier van doen betreft, op Lamin, een grappenmaker, hij kan Engels spreken, maar vindt dat ik Mandinka beter leren kan, als hij Mandinka blijft praten, hahaha, later vertaalt hij het ook wel.. en stelt me veel vragen uit het boekje. We gaan naar de buren, ook erg leuke mensen, die moeder zit de haren te vlechten van één van de dochters, het ziet er prachtig uit, wat zijn ze hier toch creatief met het haar invlechten. Een andere dochter kookt en weer andere kinderen komen net uit school binnen, iedereen is verbaasd dat er een blanke zit, sommige kinderen kunnen hun ogen niet van me afhouden. We eten pinda's en krijgen water, zeer welkom. Dan gaan we terug naar het huis van de moeder en krijgen daar rijst, Fatou heeft gekookt, met van alles erop, Jarra zegt me niet teveel te eten, want we krijgen straks nog meer eten van de buren, handig te weten. Ik vind al dit eten nog steeds lekker. Wat we telkens gaan doen, krijg ik te horen als iedereen opstaat, hihi.

We gaan naar het ouderlijk huis van Sonna, haar moeder is een zus van Lamin. De grootmoeder van Sonna zit op een kleed en Sonna gaat meteen naast haar zitten, de oma is heel blij, waarschijnlijk is Sonna 3 maanden niet thuis geweest. Dan komt er een meisje aangerend, het blijkt Bintu het iets jongere zusje en ze vliegt op de grond in de armen van Sonna. Dan vraagt Sonna of ze spelen mag, er komen nog een aantal meiden en weg zijn ze. Deze zus van Lamin ziet er ook vrolijk uit, Lamin had het al gezegd dat zijn familie een blije familie is, dat geloof ik zeker. Ze zijn ook heel hartelijk voor Jarra. Ze hebben 9 kinderen, een baby en de oudste zoon is 22 jaar. Aardige vader ook die me de hele compound laat zien en net als de oudste zoon goed Engels praat. Achter het huis is een stuk grond met cassave, met eromheen een behoorlijk groot stuk met cashewnotenbomen, dat blijf ik zo grappig vinden hoe dit groeit, net paprika's met een noot aan de onderkant, gele en rode (foto's). Zo logisch dat het duur is, want er zitten er relatief weinig in een boom. Later zijn ze daar bij het huis cashewnoten aan het branden en krijgen we er wat van te eten, zo lekker en vers natuurlijk. Ze hebben ook een peul met geel spul erin, niemand weet hoe het heet, ook niet in het Mandinka en via foto's Google lens kan ik het niet vinden, het gele spul erin smaakt heerlijk. We zoeken de boom waarin ze groeien maar nog kent Google lens het niet, jammer nou toch. Jij misschien een idee Tine? Er is een boom waar een soort kleverig spul uitkomt volgens de vader kan je daar iets mee doen en als je dan kleren strijkt wordt het stijf (foto), geen idee wat dit ook is. Er is ook een boom met een vrucht die bij ons 'zuurzak' heet, die kan je ook eten, maar is nog niet rijp.De baby vindt mij erg leuk en lijkt me telkens toe te zingen, ik neem hem op schoot en samen hebben we lange tijd lol, hij is sterk en wil steeds staan en lacht veel (foto). Ineens zegt Lamin terwijl Jarra hier blijft: 'kom we gaan' (met de oudste zoon van zijn zus), Ik: 'we gaan? Waar naartoe?' Het blijkt een surprise te zijn. De neef zegt Lamin de weg en we rijden echt door de bush bush met zoveel cashewnotenbomen. Ineens staan we voor een park 'Makasutu', hier worden dieren opgevangen, ezels, paarden, kamelen, honden, geiten, koeien en katten (foto's). De dieren zijn soms erg mager of ziek, dan krijgen ze hier medicijnen en worden weer opgeknapt. Er loopt een hond met lamme achterpoten op zijn voorpoten (foto) hij had een karretje, maar dat vond hij niets, zo gaat het ook. De meeste honden komen even een aai halen. Er liep een dierenarts langs en een stagiaire en er is een soort hospitaaltje waar ook dieren zitten. De kameel van dichtbij (foto) heet Prins Harry, hahaha. Er is een gebouw waar een studiecentrum is en waar les gegeven wordt en er slapen daar vrijwilligers die meestal uit het buitenland komen. De twee Lamins vragen veel aan de man die ons rondleidt en die man woont daar ook. Wat een goede plek en leuke verrassing zo tussen alle familiebezoeken door.

We halen Jarra en kleine Ousman op bij de zus en familie en gaan weer naar het huis van Lamins moeder. Sonna blijft deze week thuis, overdag zal Jarra met Ousman naar de zus gaan. Ik vraag of zijn moeder weet dat we er zijn, nee hij kon haar niet te pakken krijgen, dus ze weet van niets. 'Weet ze ook niet dat Jarra blijft met Ousman?' Dat hoeft allemaal niet, het mag gewoon en af en toe moet Jarra even naar zijn familie zo hoort dat en Jarra vindt het leuk. Wat een mooie manier is dit. Er wordt nog veel gelachen met de nicht, Fatou en z'n jongste broer. In de avond krijg ik uit Spanje een foto van m'n broer hoe lekker ze daar buiten zitten, dan stuur ik er ook eentje en zo leuk toch altijd dat je allebei naar de (bijna) volle maan zit te kijken. Eindelijk komt de moeder van Lamin, een lieve vrouw ook al met zo'n ondeugende lach, ze is zo blij om iedereen te zien. We blijven nog een poosje en ik ben op slag al m'n zinnetjes vergeten in het Mandinka. Fatou en Jarra fluisteren me telkens in wat ik zeggen kan, hihi, wel schattig en de moeder is heel blij met elk woord dat ik Mandinka praat. Laat in de avond rijden Lamin en ik terug naar Tanjeh.

Niet zo mindfull maar ik zie er tegenop, in het donker dat lange stuk met een auto die soms zomaar stopt en de alarmlichten niet kunnen vinden, of die doen het niet. Ik kijk ook een keer hoe snel we rijden, oh de snelheidsmeter doet het ook niet, hihi. Oké ik doe echt m'n best om niets te laten blijken, maar zo werkt het niet, voor je het weet heb ik al een gilletje geslaakt. Lamin zegt dat ik straks achterin mag gaan zitten en ik dan op m'n mobiel iets moet gaan doen, ja hij heeft gelijk, dit rijdt echt niet lekker. Hij schrikt namelijk erg van me en denkt dan dat hij mensen niet heeft gezien en dat is op zich niet zo raar, want je ziet de mensen bijna niet die langs de weg lopen. Ik heb een aantal fietsers gezien en maar eentje had een achterlicht aan. Het is hier zo donker en de mensen zijn ook al zo donker, gelukkig hebben de meeste mensen hier goede nachtogen. Dan neemt Lamin een paar vrouwen mee in de taxi en hoeveel keer ik niet denk dat de lichten recht op me afkomen, ineens zeg ik weer heel hard 'ooooh', ik kan niet achterin zitten, want daar zitten passagiers. Oh oh ik schaam me, ik ga maar zijwaarts kijken en proberen een oefening te doen om vertrouwen te hebben, eerst mijn angst omarmen. Het lukt de rest van de weg mijn mond te houden en zelfs rustiger te worden. Wat duurt deze weg lang zeg in het donker, maar we komen veilig terug. Het is al heel laat..