Maandag painting

In de ochtend help ik Astrid met het schilderen van de shop van Binta (foto) het wordt erg netjes, de muren van de meeste winkeltjes en ook vaak de muren in de huizen zien er vies uit. Later moet ik  lachen, eerst om Jarra en Lamin (via de telefoon) die het bijzonder vinden dat ik dat kan en later op de dag bij Modou hetzelfde. Wij Nederlandse vrouwen doen zoveel, tenminste degene die ik ken wel, schilderen, behangen, boren, lampen ophangen, noem maar op, wij zijn van die manusjes van alles. Hier doen vrouwen meest alleen vrouwendingen, eten maken, de was doen en voor de kleine kinderen zorgen, ik heb er bewondering voor hoe hard de vrouwen hier werken, in de avond sloft Binta vaak door de compound, dan vraag ik dikwijls of ze moe is, dan knikt ze. Zo logisch vaak met Tamba op haar rug, daar doet ze alles mee, zoveel tijd met eten koken bezig, zoveel tijd met de was doen, geen tijd om na te denken hoe je zelf wilt ontwikkelen. Zo anders als bij ons. 

Na de klus en als het op z'n heetst is, doe ik een hazetukje, erna bel ik Modou (zo hadden we dat afgesproken) of het uitkomt: 'ja natuurlijk kom je hierheen, ik kan je niet halen, gaat het lukken?' 'Natuurlijk', zeg ik stoer, ik hoop dat ik nou toch eens die compound weer alleen kan vinden. Ik kom in de buurt, ik herken de straat met aan het eind dat soort torentje. (foto). Ik zie zijn compound niet, ik vraag het een paar jongens die daar zitten en de ene belt Modou op, hahaha dat was de verkeerde man, die wilde maar weten wie ik was. Ik bel zelf Modou en hij legt het de jongen uit, want ik kan namelijk niet uitleggen waar ik ben. Ik moet gewoon 50 meter doorlopen en dan is de compound aan de rechterkant. Ik was er al voorbij gelopen, het lijkt net of ze een andere deur hebben, hihi. Modou is er niet, uh okay, ik ga er zitten. Na een kwartier (het is dan 15 uur) komt hij binnen, hij laat zien dat zijn auto gemaakt wordt, er zit een jongen te lassen bij een voorwiel en dan zegt hij: 'als de auto zo klaar is, gaan we naar mijn rijke tante'. Modou wil zo graag haar huis en tuin laten zien en dan kan ik daar misschien een volgend keer rustig vakantie houden, dat klinkt grappig en ik ben benieuwd. Hij belt haar op en ik weet dan niet zo goed wat ik moet zeggen als ik de telefoon in m'n handen krijg. Het is niet alleen wachten tot de auto klaar is, er zijn ook twee belangrijk uitziende mannen meegekomen, de ene, Alagi, komt uit Mozambique en de andere, Yaya, uit Nigeria, het zijn welbespraakte aardige mannen, handelaren in edelstenen, diamanten en goud. Ze reizen heen en weer tussen 10 verschillende Afrikaanse en Aziatische landen om de mijnen te bezoeken en te kijken of alles goed gaat. Ze zijn weinig bij hun vrouwen, de een heeft er eentje in China en in Mozambique, de andere in Nigeria. 'Af en toe dan moeten we ze wel bezoeken, maar dat is niet vaak'. Ze vertellen over de mijnen dat ze veel mensen werk geven en dat ze goed vinden om eigen mensen te kunnen helpen. Ze willen nu naar Senegal en krijgen een auto van Modou te leen, hij heeft twee goede auto's. Zij vinden reizen belangrijk om andere culturen mee te maken en er van te leren, volgens hun blijf je daar goed van geest van en blijf je gezond, tja daar kan ik in meekomen.

Dan stappen de twee jongste dochters en zoontje van Modou in een bad, gemaakt van een half waterreservoir (foto), ze hebben de grootste lol en zingen bijna de hele tijd, ik maak een filmpje maar dat lukt niet om het hier te plaatsen. Als de meisjes er genoeg van hebben vragen ze mij iets, ik kom er niet uit, Modou komt ze te hulp, ze willen zich afdrogen en kleren aandoen en dan samen met mij buiten de deur gaan zitten (foto). Zo gezegd zo gedaan, het blijkt dat ze koeken hebben gebakken en die willen ze gaan verkopen en ik zit er dan bij (foto) hihi. In ieder geval trek ik wel de aandacht, maar of het de verkoop ten goede komt, geen idee. Na een uur daar samen te hebben gezeten, komt er een man op een motor aan, die naar binnengaat. Ik ga dan ook maar eens kijken hoe alles er voorstaat. De auto is ondertussen gemaakt, maar ik krijg toch het gevoel dat het vandaag niet gaat lukken om samen naar zijn tante te gaan. Volgens Modou echt wel en die man die op de motor kwam is een jurist die papieren in verband met een huis komt brengen, die moeten ook nog samen praten. Modou verzekert me: 'straks gaan ze allemaal weg en dan gaan we naar mijn tante', maar hij begint net ataja te maken. Nou dat duurde vorige keer dan nog minstens een uur. En het is al half 7 ondertussen, ik zeg: 'je hebt het heus nu veel te druk, ik ga naar huis en we kunnen dan morgenochtend toch afspreken?' Na wat uitlatingen hoe jammer hij het vindt, gaat hij akkoord dat ik lopend naar huis ga, want hij wil eigenlijk een taxi voor me bellen. Het komt helemaal goed, het is best bewolkt dus de zon is niet brandend en het is weer een fijne wandeling terug, Ik heb de goede afslagen genomen. Ik zeg Frank en Janeba even gedag (daar loop ik langs) en ik sta  voor het donker weer voor de deur. Bij de buren hoor ik de haan en kippen, grappig ze gaan de boom in, ja als je geen hok hebt, dan ga je 'op stok' in de boom (foto). Misschien is het natuurlijker om te zeggen: ‘ze gaan op tak’, haha.

Ik ben benieuwd naar de nieuwe dag en blij dat ik heb doorgezet om niet te blijven wachten bij Modou, want in het donker is het huis van de tante toch niet goed te zien. In de avond spelen Astrid en ik rummikub en als ik buiten kom is het een heldere lucht met de maansikkel zo mooi als een opvangbakje aan de hemel.

De vraag die ik mezelf in Nederland wel eens stel, 'wat heb ik nou gedaan?' moet je hier niet aan beginnen en in Nederland waarschijnlijk ook niet, hihi. Een groot voordeel van al dat wachten overal is blijven oefenen in genieten van het NU. Wat voel ik: 'een grote vrede en dankbaarheid'.

Lieve Hans straks krijg je een pacemaker dit keer loop ik in gedachte bij jou en ik stuur je vanaf hier alle goeds en liefs.