donderdag politiegeweld

Astrid en ik gaan naar de markt, als we daar aankomen schrikken we ons naar, Binta had het al een beetje aan Astrid verteld vanmorgen heeft de politie de mensen die te dicht bij de weg zaten, om hun waar te verkopen, had weggestuurd. Het blijkt toch iets anders, Bakari vertelt het ons, afgelopen nacht om middernacht is de politie gekomen en heeft alle kraampjes langs de weg kapotgeslagen en alle waren, inclusief al het fruit en groente vernietigd, ze zijn doorgegaan tot vanmorgen 10 uur. Deze actie was niet alleen in Tanjeh, maar hetzelfde gebeurde in Brikama en Serrekunda. Vreselijk, zie foto's alles is kapot. De mensen waren een keer gewaarschuwd dat ze niet vlak langs de weg mogen zitten, terwijl al die mensen zelfs al zitten ze niet op een goede plek, wel iets betalen moeten. Dan komt er niet zoals bij ons, politie om te ontruimen, nee ze slaan alles aan gort, reken maar dat ze tekeer zijn gegaan. Mensen ontredderd en mensen die huilen, van degene die daar stonden is alles weg, datgene waar ze hun gezin mee moeten onderhouden. Wat is dit erg, Astrid en ik praten met mensen en iedereen lijkt van slag, ze vragen mij: 'stuur de foto's naar het buitenland, dit kan toch niet'. Ja wil ik wel maar wie kan ze hier helpen? Gisteravond had ik nog bij het prachtige stalletje op de hoek fruit gekocht en Lamin eten voor thuis, omdat Jarra zich niet lekker voelde en nu is er niets meer van over. In plaats dat ze komen kijken waar de mensen wel kunnen zitten of ze gewoon zeggen 'nu opruimen en wegwezen', de mensen luisteren dan gerust, want ze zijn bang voor politie en militairen, zeker als ze zoiets komen doen. Bovendien als je hier opgepakt wordt, dan word je behoorlijk geslagen, dus logisch dat ze bang zijn. Dit maakt ons allebei wat van streek, hoe kan de politie toch zoiets doen, je eigen mensen die het geld zo nodig hebben, alles ontnemen? De regering wil dat er meer geld verdient wordt, dat de economie beter gaat, hoe kan dat als je zoveel mensen alles afneemt? We proberen de mensen te laten weten dat we 'so so sorry' zijn, dat vinden ze fijn dat kan je zien. Verder zegt Astrid: 'ze hebben ze zoveel tegenslagen in het leven, dat ze er waarschijnlijk sneller overheen zijn dan wij'. Een jongen waar ik mee praat, zegt dat de politie je zou  moeten helpen, maar dat ze niet te vertrouwen zijn. Ik wil hier ook niets met de politie of een militair te maken hebben, echt geen fijne energie. Ik ben wel eens aangehouden zo'n 12 jaar geleden en toen had ik mijn stempel niet verlengd (help) toen moest ik meelopen en Sekou liep toen ook maar mee, maar hij was pas in Gambia dus hij begreep er ook weinig van. Er bleek toen een hele stoet van mensen te zijn, die iets gedaan bleken te hebben en zo werd onderweg de stoet steeds groter. ik vroeg een paar maal wat nu verder de bedoeling was, ze hadden het over de gevangenis en zo, ik was echt bang. Ze hebben me een uur laten meelopen en toen vroegen ze me geld, ik had heel weinig bij me, de man vond het niet genoeg, maar uiteindelijk toen ik vertelde dat ik een gezin te onderhouden had, mocht ik gaan. De stoet ging verder, heb je geen geld dan heb je pech en kunnen ze hun frustratie op je bot vieren, althans zo zie ik dat. Heel triest begin van de dag. We hebben eten gekocht en verder niet echt meer  rondgelopen op de markt.

Astrid laat zich met de taxi naar huis brengen. Ik loop nog even naar de garage om te kijken hoe het met de auto is, bijna klaar, tja kan nog dagen? duren, misschien. Ik ga naar Turntable even rondkijken en foto's afdrukken en dan weer richting huis, want vanmiddag komt Sidiki bij Astrid. Hij heeft vitiligo (een aandoening waarbij je pigment op verschillende plekken verdwijnt). Awa de schoonmaakster van Astrid heeft een zoon, die hetzelfde heeft, zij wil er graag meer over weten en daarom hebben we Sidiki uitgenodigd, hij heeft een crème die wat helpt, er zijn plekken weer donker geworden. Awa en Sidiki praten er over en eerst kan Awa niet geloven dat de plekken bij Sidiki weg zijn gegaan, pas als ik haar verzeker, dat ik het zelf ook heb gezien en Sidiki bijna 3 jaar bij ons in huis heeft gewoond, dan gelooft ze het. De crème is erg kostbaar, dus Awa gaat er over denken, wat ze zal doen. Sidiki heeft vanavond een optreden in Brufut, ik zou er graag heen willen, maar in het donker kan ik niet alleen gaan. Lamin kan niet zo vroeg, dus helaas. 

Lamin komt later in de avond, hij heeft een interview gegeven voor een TV-station in verband met het overlijden van zijn dochtertje. Ik wil het graag op internet plaatsen maar ik versta (nog) geen Madinka. Hij zou me komen vertellen wat hij tijdens dat interview zegt: Isha is ziek en wordt getest, ze heeft malaria, aangezien ze nogal hoest, schrijft de dokter van het ziekenhuis een drankje voor. Hij gaat naar de apotheek en vraagt of dit niet hetzelfde drankje is waar zoveel kinderen (toen al 60 in Gambia) aan dood waren gegaan, nee, die hebben we weggedaan. Lamin zegt nog: 'ja jullie houden van geld dus ik weet niet of ik het kan vertrouwen'. 'Het is te vertrouwen' zegt men bij de apotheek. Net als dat het bij de andere kinderen is gegaan, krijgt Isha het na een paar dagen aan haar nieren, ze wordt verplaatst naar Banjul de hoofdstad. Ze komt aan een machine om haar nieren te reinigen, maar het helpt niet. Na 2 dagen overlijdt ze waar Lamin bij is. Jarra mocht niet met de baby komen, dat werd niet toegestaan. Dit is de verkorte versie, wat een verdriet en nu ook kan Lamin niet verder met vertellen, hij is te verdrietig. Als ik het me voorstel en aan m'n lieve vierjarige kleindochter denk, dan is het snel te vatten wat deze mensen een groot verdriet met zich meedragen. Vanmiddag heb ik voor Jarra en Lamin foto's van Isha laten afdrukken, zo'n schatje, Lamin houdt het niet droog, maar is er evengoed heel blij mee.