zaterdag 6 mei

Met de data red ik het wel, alleen gaat internet hier langzaam en foto's laden duurt ook een poosje, maar het lukt! Vandaag heb ik aardige mensen ontmoet, in de bushtaxi naar Turntable had de apprentice geen kleingeld terug (ze zijn hier 'funny with money'). De man naast mij vond dat niet leuk en ging voor mij geld met de apprentice wisselen, zodat ik het wel kreeg. Bij de markt vroeg ik hoe duur de sla was en de man vroeg 'is that all you need?' Ik liet mijn tas zien die al vol zat met groenten, hij zei 'take it, it’s oké', ik moest even vragen wat hij zei, ik kreeg iets gratis. Een eind verder werd ineens mijn naam geroepen, dat bleek Bakari, de taxichauffeur, even een praatje mee gemaakt. Toen kwamen Frank en zijn gezin langsrijden, ook leuk en Lamin, een man die watchman was bij een nederlandse vrouw (nu overleden), liep een eind met me op. Ik kon vandaag overal lopen zoals ik voorheen gewend was, het voelde zo heerlijk alsof ik plots helemaal hier was. De plek waar ik naar toeging, daar was vroeger een belangrijke kruising en rotonde, nu wordt er één van de twee viaducten gebouwd (foto’s) en was alles anders. Ik snapte er werkelijk niets van, ik dacht 'gewoon rustig rondkijken en lopen' dan herken ik het zo heus wel en zo was het ook. Toen we in Brufut verbleven, gingen we daar vaak wat boodschappen halen en brood kopen en die bakker is er nog steeds, er stonden altijd lange rijen, dat brood was zeer geliefd. Jammer dat ik het niet eet, eigenlijk wilde ik gewoon even in die rij staan, niet gedaan, misschien een andere keer 😉 De bushtaxi’s bleken voor de terugweg telkens vol, schijnbaar was het beter om ergens eerder op te stappen, maar waar? Ondertussen was het heel heet en doe ik oefeningen met langzaam ademen en m’n gedachte ergens anders op te richten, dat lukt aardig. Goed na een poosje wachten toch nog in een busje ruimte, dan moet je er echt snel bij zijn en dat lukte, want hij stopte vlak voor mijn neus. Onderweg staat er een koe langs de weg bij de huizenkant, geen idee waar die vandaan komt en geen idee waar die koe zich mee voedt, hoe dan ook, een grappig gezicht. Later in Tanjeh vroeg een oudere man die samen met anderen in de schaduw zat, waarom ik in de zon liep (niet dat er een andere optie was). Hij zei in Europa is het koud, maar hier veel te heet om deze tijd (13 uur) ik zei dat hij helemaal gelijk had, maar dat ik alles langzaamaan deed, lopen en ademen, toen lachte hij en zei ja dan is het goed. Terug in Tanjeh daar nog even over de markt, bananen kopen en rondneuzen, dan de markt door en dan kom je op het strand waar net de vissersboten aankwamen. Een geweldig gezicht het hele strand vol met mensen en meeuwen (die proberen vis te stelen) en de mensen wachten op hun vissersboot. Veel mensen staan in het water om te helpen de vis uit de boten te krijgen. De jongens met de kruiwagens die staan te wachten tot de vis erin gegooid wordt en dan rijden ze snel naar hun verkoopplek op de markt of het wordt gekoeld. Wat een bedrijvigheid en lawaai (foto’s). Daar heb ik even heel erg van genoten.

Astrid vertelde mij een akelig verhaal, Chinezen vissen met grote vissersboten de zee een eindje verderop leeg, die vissen zijn voor de vismeelfabriek. Die fabriek heeft meerdere keren gif geloosd in de zee (ze zeiden dat het niet door hun kwam, maar na onderzoek bleek het toch zo) waardoor er heel veel dode vissen op het strand lagen en mensen een poos geen vis hadden. Vis is hier in de buurt zo ongeveer het enige waar mensen hun proteïne uitkrijgen en wat te betalen was. Die vismeel gaat naar China om ‘luxere’ vissoorten op te kweken, zodat die weer duur verkocht kunnen worden in andere landen, waaronder Europa. Ondertussen is er minder vis voor de bevolking hier, er wordt minder verdiend en is alles met de komst van de fabriek er niet schoner op geworden, trieste zaak. Eigenlijk zouden we met eten toch meer duidelijkheid moeten hebben waar het vandaan komt, of het consequenties heeft voor de bevolking elders.

Wij hebben een poos in Tanjeh in een huisje bij An, een Zweedse vrouw, op de compound gewoond (was een tip van Tine) een gemeubileerd huis, best luxe, maar niet duur. Tine heeft toen nog samen met mij met de vader van Sekou gepraat, want hij vond niet dat we daar konden gaan wonen en al helemaal niet zonder hem. Maar we hebben hem weten te overtuigen, gelukkig. An was getrouwd met een Gambiaan, Bas (is overleden) en Bas bleek nog ergens anders een gezin te hebben, daar was An logisch, erg door van streek en ze dronk soms veel. Als ze dan een boze dronk had hoorde je haar al aankomen, dan ging ik snel naar binnen, want dan ging ze vooral tegen mij schelden, arme An. Ze was lief voor Aminata, ze gaf duplo te leen en babbelde altijd als ze langskwam met haar. Het was dus het eerste huis waar we met z’n drieën waren, in andere huizen woonden er familie en/of leden van de band bij. In de ochtend ging ik met Aminata naar de markt en altijd even op het strand zitten vissersboten kijken, niet alleen op zee, maar ook de boten op het strand. Aminata vond die boten interessant, hier zit ze er in eentje (foto). Het was ons dagelijks lekkere uitje.

Vandaag het leuke vogeltje de roodwang cordenblue in het waterbakje van Remi gezien (foto). En op het huisje zaten 2 gieren (foto), geweldig. Volgens Astrid trek ik dieren aan, dat kan natuurlijk ook verkeren, ik zal maar blijven wensen 'welke' dieren ik wil zien 😊

Hier zijn voelt voor mij dubbel, soms komt er veel verdriet en dat mag, maar die eenvoud gewoon bij de dag leven op dit moment, dat voelt erg fijn. Ik ga zo naar de plek waar de vrouwen groenten verkopen, je weet niet wat ze vandaag zullen hebben, zo leven bij wat er is, daar houd ik zo van.