Woensdag vogels

Gisteren lukte het niet met de foto's uploaden op deze site en vanavond gaat het heel langzaam, maar het lukt tot nu toe.

Gisteravond met Astrid alle foto's gekeken die ik tot nu toe gemaakt heb, ze wilde kijken, hoe ik tegen alles aankeek. We hebben zo enorm zitten lachen vooral om de foto's van onszelf (die heb ik hier niet gepost, hihi), echt de slappe lach.

Vanmorgen vroeg schrik ik in de compound van twee kleine kankurans, de kids lachen zich naar. Een kankuran is iemand die een masker van een dier of iets engs uitziend op heeft en zijn gehele lijf is bedekt met bladeren, gras, hoorns van dieren, boomschors en dergelijke, meestal gevolgd door een stel jongens die op drums slaan. Voorheen liep hij met 2 grote kapmessen rond, het was o.a. om de kinderen te laten luisteren. Tegen Aminata werd ook gezegd als ze iets deed wat niet mocht: 'stoppen of ik roep de kankuran', vandaar de meeste kinderen bang zijn voor de kankuran. Aminata vond het ook echt vreselijk, daar moest ik straten mee omlopen tot we ze niet meer hoorde, dat was huilen en gillen. Die kapmessen mogen niet meer, vertelde Astrid, zij kent iemand die door een kankuran is verwond. Het was ook echt gevaarlijk hoe ze met die grote messen rondliepen en kinderen bang maakte. 

In de middag ga ik richting Bird Reservation Tanjeh, hier vliegen de vogels telkens weg, dus ga ik daar maar eens kijken of ik meer succes heb. Lamin wil wel met me mee en ik vind het fijn, omdat ik anders daar in m'n eentje loop in de bush bush, dan denk ik meteen aan slangen die daar ook rondwaren, nou weet ik niet of ik echt gered wordt, maar voelt toch veiliger. De vraag is of ik eerst kom lunchen, prima, het was 13 uur en we gingen pas om 16 uur weg, haha tijd en Gambia/Afrika dat gaat niet samen. Sonna een meisje van rond de 12 jaar is de dochter van de broer van Lamin, zij is daar nu 5 maanden in huis, na het overlijden van hun dochtertje, Isha, van bijna 5 jaar. Lamin vroeg zijn broer of Sonna kon komen helpen, omdat ze daarmee Jarra kon steunen, zo gaat dat hier. Nu wil Sonna niet meer naar huis, het bevalt haar hier op de compound. Sonna komt uit een dorp en ze heeft niet op school gezeten, dus kan geen Engels. Jarra heeft het eten nog lang niet klaar, dat traditionele koken duurt nu eenmaal lang, Het eten is weer verrukkelijk en er schuiven twee extra mannen aan.

Als we bij het strand/markt aankomen hoor ik allemaal sirenes, oh jee dat is waar, de president komt vandaag langs, een enorme rij auto's met zwart glas en zelfs groot geschut op sommige auto's, een gepantserde grote bus bijna aan het einde, eigenlijk weet je niet waar de president nou zit en dat is vast de bedoeling.

Astrid had het vreselijke verhaal verteld van dat er tot nu toe 66 kinderen overleden zijn door een hoestdrank uit India, waar een stofje inzat, waardoor ze nierschade kregen en niet meer te redden waren. Dit drankje heeft het dochtertje van Jarra en Lamin ook gekregen, zij was één van de 66 kinderen, wat een nachtmerrie. Lamin had de dokter nog gevraagd of dit middel echt het goede was, want het medicijn met het gif zou uit de handel gehaald worden, volgens de dokter was het goed. Ze had malaria en koorts toen hebben ze een hoestdrankje gekocht en het was al snel duidelijk dat dit niet goed was. Er is een groep op internet van de ouders van alle slachtoffers, veel mensen hebben hierdoor veel extra geld moeten uitgeven, maar dat bedrijf wil tot nu toe geen schadeclaims uitkeren. Het was ook op een tv-zender waar een aantal vaders geïnterviewd worden, waaronder ook Lamin. Helaas wordt er verder weinig aandacht aan besteed. 

Volgens Maps kunnen we er langs de zee komen, heel eind gelopen richting Brufut, we komen bijna niemand tegen en wat blijkt, je kan er niet door, er is hier teveel water, volgens Astrid is de zee een stuk hoger komen te staan en ze denkt dat het daardoor is, dat het niet meer kan. We zoeken nog wat in een drassig gebied naar vogels maar we zien alleen meeuwen. Nou dat schiet niet op met die gekleurde vogels, misschien volgende keer toch langs de weg en dan vraag ik Sidiki, hij zei dat het daar erg mooi was, dus dan vinden we het vast. Ik heb wel een aantal malle vissen, eentje lijkt op een ananas, gezien en een dode schildpad waarvan ik eerst dacht dat er een stuk hout lag, zijn schild voelde echt als hout. Lamin is per ongeluk met zijn schoenen in het water gekomen en nu zit er veel zand aan, hij gooit ze in een golf, ik wil nog roepen: 'nee, niet doen' maar het is te laat, eentje komt er terug. Hij was er van overtuigd dat de golven het meteen zouden teruggeven, maar zo werkt de zee niet. Ondertussen wordt het donker als we bij de markt terugkomen. Ik word weer thuis afgezet en in de avond doen Astrid en ik een spelletje rummikub.

Geen gekleurde vogels gezien, de dag werd anders dan verwacht, het was evengoed heerlijk aan het strand met een lekker windje.