Donderdag surprise

Vanmorgen afgesproken met Sidiki bij het Vogelreservaat aan de weg tussen de twee politiecheckpunten vanaf hier naar Ganatown. Ik ga met Bakari in de taxi, is wel duurder, maar hij weet tenminste precies waar het is. Ik had hem verteld dat ik met Sidiki daarheen ging en ineens zie ik Sidiki  op de fiets aan de andere kant van de weg 😊 Bakari snel draait om en we gaan achter Sidiki aan, de fiets gaat in de auto en hij brengt ons bij de ingang van het vogelreservaat. We kopen twee kaartjes, bij twee mannen die lekker onderuit zitten, het wisselgeld geven gaat weer via iemand anders en dat duurt ongeveer een kwartier voor dat er is, maar ondertussen zitten we op een bankje en praten met die mannen van daar, het is perslot Gambia/Afrika, alles heeft tijd nodig. 

Sidiki vertelt dat zijn vader na ons bezoek hem heeft gebeld en gezegd heeft, dat ik een bericht had gestuurd naar hem dat Aminata niet van hem houdt. Gelukkig wist hij zelf al dat dit niet waar is. Hij wist te vertellen dat Tanou, Sekou een bericht had gestuurd, dus alles is weer van voren af aan hetzelfde. Kortom, Sidiki is geen zoon en broer meer, omdat hij met mij omgaat. Sidiki is er nu sterk onder, hij zegt ik heb Guinee people op de compound en vrienden in de band en op mijn werk in de bouw. Die mensen steunen mij en jij, Anna moet je geen zorgen maken, take care of Aminata. Verder praten we er niet meer over en gaan we vogels zoeken.

Sidiki ziet de eerste vogel, een oranje, helaas zag ik het niet, terwijl de vogel lang bleef zitten ☹. We zien nog een grote zwarte vogel met rode vleugels zo mooi, geen idee wat het was. De roodsnaveltok, eentje met een grote rode snavel die je vaak op de grond ziet. Een blauwe vogel niet zo groot en nog een kleine rode. Eigenlijk moet je vroeger komen of later in de middag, ik kan nog wel eens gaan kijken, het is dichtbij, ik heb voorheen zoveel gekleurde vogels in Tanjeh gezien. En we zagen een aap boven in de boom, ik wilde dichterbij gaan voor een foto, maar er waren zoveel takken met doornen, dat ik weer terugging, later moest ik de doornen uit mijn been halen. Sowieso moet je eigenlijk niet buiten de paden lopen, want ergens op een pad schrok Sidiki, hij zag iets bewegen, ja slangen zitten hier echt wel. Het is best een eindje lopen richting zee, maar wel een heerlijke wandeling, tussen al die bijzondere bomen. Er hangen veel lianen ik vraag Sidiki of hij even Tarzan wil spelen voor de foto, hij moet erg lachen, soms zitten ze zo vast aan de bomen, dat je er echt aan kan hang Er is een boom met allemaal bultjes en in die bultjes zit een doorntje wat op een kattennagel lijkt (foto’s). Al die bomen trouwens verlangen naar de regentijd, het is gortdroog. Sidiki woont hier niet ver vandaan en hij vindt het erg leuk hier nu eens rond te lopen, hij kende de plek niet. Hij gaat wel eens naar de volgende afslag waar ook veel vogels zijn, hihi en dan kopen we hier een kaartje, maar het is goed zo. We komen bij de zee aan en vanaf deze kant kan je nog beter zien, dan van de strandkant, hoe dat water hier loopt en je niet naar het strand kan oversteken, er zit snelstromend water tussen, daar ga je niet zomaar in proberen over te steken (foto’s). Het is hier en in het park stil, we zien niemand anders, echt een genietplekje (foto's). Na afloop nog even op het bankje bij de bewaker en erna gaat Sidiki op de fiets naar zijn huis in Brufut en ik ga met de bushtaxi naar Tanjeh. Groenten kopen op de markt en even kijken of er yoghurt voor Astrid is in het kleine supermarktje.

Ik loop langs een taxi er zit een man bij het open raampje, hij spreekt me lachend aan: 'I know you' ik probeer eerst niet te reageren, dan kijk ik hem aan en ik roep enthousiast: it’s you Modou’. Hij is zo blij, vijf jaar geleden hebben we hem ook opgezocht, af ten toe hadden we contact via whatsapp. Wij verbleven voorheen bij hem in de buurt en Sekou, Aminata en ik gingen dikwijls bij hem op visite, een bijzondere man, al wat ouder, is financieel onafhankelijk, heeft evengoed eenvoudige Gambiaanse huisjes op zijn compound. Hij heeft een poosje in Duitsland gewoond, maar woont toch liever hier, want dit is volgens hem het paradijs. Hij gaat elke dag zwemmen in zee, daar kwam hij nu net vandaan. ‘Waarom ben je niet naar mijn compound gekomen?’ ‘Ik kon je huis niet vinden, het is zo veranderd met al die nieuwe gebouwen, ga je nu naar huis?’ ‘Ja, stap in en ga mee’. Misschien kunnen m'n kinderen de foto herinneren dat hij een hond had, die in de boom sliep, die heette Lion.

En zo ging mijn dag weer heel anders, ik zou terug naar Astrid, niet dat zij daar op gerekend had, maar leek me een leuke verrassing. Nu zit ik bij Modou op de bank, in zijn kamer staat ook nog een tweepersoonsbed en een tv en een salontafel (foto) een autoband met een glasplaat erop. Erachter heeft hij sportapparaten staan, want hij wil gezond en fit blijven, daarachter is de 'douchebak' en toilet op z'n Afrikaans. Hij vraagt of ik water wil en zijn dochter Sajo is achter druk in de weer met een soort vegertje (van takjes gemaakt) en dan zegt hij ineens: ‘Sajo is ready, you can take a shower’, (ik kreeg dus geen water om te drinken, maar een emmer water om te douchen, haha) ‘want het is veel te heet’, zegt hij en waarschijnlijk ziet hij mijn zwarte voeten 😉. Ik denk even: ‘pardon ik hier douchen, nu?’ Hij verdwijnt naar buiten naar de kinderen en werkmensen die daar aan het bouwen zijn. Eigenlijk klinkt het wel heel lekker even afspoelen, ik ga naar achter buiten in de betonnen bak waar ik in kan staan om de bakjes water over me heen te gieten, ik heb zelfs een handdoek gekregen, die zijn er niet altijd. Aan de andere kant is het toilet, dit keer een best vreemde voor mij, geen idee waar mijn voeten moeten, haha, maar het lukt en er is water genoeg. Nou ik voel me weer herboren. Ik mag ook op zijn bed uitrusten, ik denk: ‘nou moet het niet te dol hoor’, haha, achteraf denk ik soms: 'ik ben wel wat achterdochtig'. Tine en Modou kennen elkaar ook, we videobellen met Tine en dat is even hartstikke leuk. Modou is een intelligente en grappige man. Hij voelt veel dingen aan en weet vaak de juiste dingen te zeggen, nu zei hij tegen me, je moet je meer concentreren op wat je verder wilt (terwijl hij nog niets weet van mijn 'onderzoek'). Houd je mind schoon en loop niet teveel overal achteraan en andersom, ik begrijp wat hij bedoelt, dat kan ik hier niet zo uitleggen. Er komen buurkinderen, zij krijgen eten (foto’s) dat doet hij al jaren, zo is hij. Zijn motto is: ‘wees goed voor anderen en het goede komt naar je toe’. Zijn dochter Sajo helpt de kinderen met handen wassen, er zitten een paar kleintjes bij. Hij heeft 5 dochters en 3 zonen en ik weet niet van hoeveel vrouwen, in ieder geval wel meerdere. Ik heb wat foto’s van de compound gemaakt er lopen kippen, geiten, schapen, een hond die steeds de geit wil bijten, achter de was is een tuintje waar een vrouw de plantjes water geeft. In een klein aanbouwtje naast de grote buitendeuren, zit een andere dochter van een jaar of 12 groenten te snijden en te koken. Lieve kleinkinderen wat hebben jullie een vrij leven en wat fijn dat jullie zulke liefdevolle aandacht krijgen, zo'n groot verschil met hier, de kinderen moeten hier zoveel doen. Gelukkig praat Modou lief en geduldig met ze en de kinderen lijken dol op hem. Ik ga buiten in de schaduw zitten op een grote betonnen zitplek en meteen krijg ik een zitzak. Ik zit daar de meeste tijd alleen en ik probeer te voelen wat ik nu voel, voorheen zou ik me niet fijn voelen, als ik dan zo hier zat zonder gezelschap, nu voel ik me heel vredig en tevreden, lekker ontspannen. Later hebben we het erover, dat er bij ons in Europa veel gekletst wordt en hier is er 'zijn' genoeg. Modou is bezig en loopt wat heen en weer tussen de werkmannen en de kids en zegt af en toe iets tegen me. Dan na een uur, als ik bijna indommel, vraagt hij of ik erbij kom zitten, de mannen zijn bezig met de ataja, is goed, een paar slokjes lukt me wel en even met het ritueel meedoen, voelt fijn. Het is deze keer niet zo sterk en goed te doen. Aardige werklui ook, heel rustig en de ene ontwerpt huizen ik krijg er foto’s van te zien, ziet er heel gaaf uit. Hij heeft ook zijn eigen huis gebouwd. Voordat de ataja klaar is, is het een uur later, hier zit Sadé het te maken, hij doet de suiker in een klein glaasje, de thee (uit het kleine theepotje, rechts op de foto op de grond in het vuurbakje met de kooltjes) en giet hij het hoog over in het andere glaasje en dat een aantal malen achter elkaar. Je drinkt allemaal uit dezelfde glaasjes, hihi. Voor het drinken van ataja wordt de tijd genomen. Modou brengt me zo naar huis in zijn nieuwe bmw, zegt hij, maar wat blijkt, die auto wordt eerst nog gewassen, is behoorlijk onder het zand en er komt een hele grote stofzuiger aan te pas, want zegt Modou jij verdient een schone auto, grapjas. De auto is niet te herkennen, jammer dat ik geen voor en na foto heb genomen. Hij vraagt me mee te lopen zodat ik kan zien hoe lang het snoer is voor de stofzuiger, nou dat is waar, heeel lang en griezels nog aan toe de uiteinden zijn losse draadjes die hij in het stopcontact peutert met een lucifer ertussen om de draadjes stevig te laten zitten. Hij brengt ook de werklui naar huis die wonen buiten het dorp, maar eerst word ik afgezet, het wordt bijna donker. Ik heb niet veel vogels gezien, maar ik voel me zelf een geluksvogel, dat ik 'toevallig' langs de auto loop waar Modou in zit en hij mij herkent. Misschien ga ik een keer mee de zee in, het water is zo lekker warm,  maar ik hou niet erg van de zee zelf, maar als hij erbij is, misschien kan ik dan uit mijn comfortzone komen, wie weet, wat voor avontuur dat weer wordt, hihi.

Kaddy komt weer goedemorgen zeggen en ze sluipt zo zacht dat het har soms lukt voor de grap onder de tafel te komen, zonder dat ik het merk en dan geef ik zoals gewoon voor mij, altijd een gilletje omdat ik schrik en dan lacht ze heel hard.