Maandag verrassend Serrekunda

Vanmorgen werd me weer duidelijk, dat m’n afval hier erg opvalt. Op de meeste plekken is er geen vuilnisophaaldienst, ik hoorde vandaag dat die wel in Senegambia (het toeristengebied) rijdt. Dus wat gebeurt er op andere plekken, er ligt veel afval op straat, de meeste mensen verbranden het zelf op hoopjes langs de weg of op een plek in hun compound. Maar niet alles verbrandt, zoals blikjes, ik schaam me gewoon een beetje dat ik blikjes bonen had gekocht. Astrid vertelde me dat er af en toe iemand langskomt om blikjes op te halen voor recycling, dan via via komt het in Banjul (hoofdstad) waar het gewogen wordt en er een klein prijsje voor betaald wordt. Het groenafval wordt in de tuin begraven, een komposthoop in je compound is geen goed idee. De compound wordt schoon gehouden o.a. in verband met slangen en andere dieren die je liever niet dichtbij huis wilt. Plastic is een probleem, Astrid laat het als ze veel heeft door Bakari (taxichauffeur) naar de vuilstort in Bakoteh brengen, daar liep ik vanmiddag langs, ik was verbaasd dat er nu een muurtje omheen gemaakt is met allerlei tekeningen en teksten (foto).

Aan de overkant van de weg is het SOS-kinderdorp (foto) echt vies en ongezond als de wind die kant op staat, nu dat muurtje er staat, lijkt het minder erg, maar eerlijk gezegd geloof ik daar weinig van. Voorheen gingen we daar een aantal maanden elke week naar toe, Sekou gaf djembé-les in de muziekkoepel (foto) aan kinderen die daar voor gekozen hadden, Aminata en ik gingen dan mee en dan rook je ook vaak die akelige verstikkende afval-verbrandlucht.

Vanmorgen kwam Frank op visite, die ken ik ook van eerder, Frank heeft een Gambiaanse vrouw en drie kinderen, het is toeval dat Frank nu in Gambia is, want meestal werkt hij lange periodes achter elkaar in het buitenland. Hij is coördinator voor artsen zonder grenzen. Volgende maand gaat hij naar Soedan, brrr als je die verhalen hoort over vluchtelingenkampen, dan weet je, het leven is goed hier.

Rond 13 uur ging ik op pad, een paar mensen vroegen waar ik heen ging, eigenlijk wist ik dat zelf niet. Het was al best laat, dus wat is handig? Ik besloot in de eerste bushtaxi (naar de rand van Tanjeh bij de markt) dat ik het lot zou laten bepalen. De eerste de beste taxichauffeur van de bushtaxi die zou vragen of ik mee wilde, zou ík vragen waar die heen ging. Serrekunda, was het antwoord, het is een eindje rijden en ik vond het best spannend, want herken ik het nog allemaal? Er is zoveel bijgebouwd overal, nou ja vertrouwen dat het goed komt en ik voor het donker terug ben, dat laatste is echt net gelukt 😉

Bij het eindpunt van de bushtaxi herkende ik niets, er was een marktje met meest groenten en fruit, waar ik wel gember heb gevonden! Daar in de buurt een aantal foto’s gemaakt. Tine gebeld en zij gaf mij tips en ze vroeg van die dingen zoals ‘ben je bij …. ‘naam’ die me bekend klonk, maar ik herkende het niet. Knap Tine wat je allemaal weet van hier op afstand. Achteraf bleek ik niet ver van de markt, ik had rechtdoor moeten lopen. Het maakt niet uit, ik ga een andere keer vroeger weg, het was ondertussen best al laat. Uiteindelijk ben ik een straat ingegaan en begon ik het daar te herkennen en ben ik een stuk gaan lopen om me te heroriënteren (foto kaartje, groene lijntje gelopen). Dan had ik aan het einde van de dag eigenlijk een soort klein rondje van Tanjeh – Serrekunda – Senegambia – Tanjeh gemaakt.

Dus van Serrekunda liep ik richting Kololiroad en yes waar kom ik langs? Langs een enorme grote kringloop ‘Amsterdam Enterprise’ (foto), je kunt raden waar de spullen vandaan komen 😊 Astrid had het al verteld dat het heel groot was geworden, nou inderdaad. Erg leuk om even rond te kijken en wat een geluk er was zelfs een wc. Na de vuilstort en SOS-kinderdorp moest ik links zei Tine, nou hier leek ik de weg weer helemaal kwijt, later zei Astrid dat deze weg sinds kort een belangrijke weg was geworden, voorheen kwam je daar niet langs, vandaar dus. Onderweg heb ik een aantal foto’s genomen van ezels die tussen allerlei ijzerwerk staan, paarden op een soort parkeerplaats (lijkt een zoekplaatje). En wat de vrouwen allemaal op hun hoofd dragen!

Hier vlakbij Senegambia rijden veel grote dure auto’s, weer een heel ander gezicht dan op andere plekken. Het klopte, ik kwam uit bij Senegambia waar de weg dus ook verbreed wordt, wat een chaos met al die auto’s en wat een stof weer. Bij Senegambia zoek ik een supermarkt die yoghurt verkoopt (voor Sunkar) helaas niet gevonden. Sjonge er zijn bijna alleen maar banken en Western Unions gekomen. Mooier vind ik het er hier niet op geworden. Een sympathieke taxidriver maakte een praatje met me en liep een eindje mee, hij kwam me zo bekend voor, ineens wist ik het, hij leek echt op Martin (voor wie hem kent) huidskleur maakt dus niet uit.

Vanuit daar een gedeelde taxi naar Turntable genomen en ik werd afgezet waar de bushtaxi naar Tanjeh zou gaan, ik heb een half uur gewacht, toen kwam een man, die daar de parkeerplaatsen in de gaten houdt, naar me toe en zei ‘ga maar naar het volgende kruispunt daar heb je meer kans’, sympathiek. Het was waar, nu had ik binnen een paar minuten een bushtaxi. Het was al kwart voor 7. Hopen dat Bakari straks met zijn taxi bij de markt van Tanjeh staat, zodat ik het laatste stuk met hem mee kan rijden. Jaaa hij stond er, happy. In het huisje gekomen werd het na 20 minuten donker.

Ik vond nog een foto dat Astrid bij ons op visite kwam in Brufut, wat is Aminata nog klein hè.

Het is fijn alles in me op te nemen en een hele les te blijven beseffen dat hoe dan ook, ieder z'n eigen pad heeft te gaan. Nou ik had mijn pad vandaag aan het lot overgelaten en ik kwam met veel energie terug, want ik heb genoten! Ook zo leuk Loes dat je even meeliep.