Dinsdag informatieve wandeling

Bij deze blog kan ik niets BIJ de foto’s schrijven, ik hoop dat de foto’s bij het verhaal te vinden/begrijpen zijn. Als je foto’s wilt zien, dan bovenaan op het kopje FOTO’S klikken en dan zie je maar 1 foto, dan weer doorklikken op ALGEMEEN en dan zie je alles.

Het lukt vandaag niet zo makkelijk met de foto's, af en toe valt internet uit en het uploaden duurt heel lang, kan ook zijn dat er nu dubbele staan of een paar toch niet..

De dag begint met Remi die me uitgebreid blij komt begroeten, ik zit buiten te ontbijten en hij klimt op schoot. Ousman moet erg lachen en maakt een foto, grappige hond. Dan als Remi even iets anders onderzoekt, komt de poes luid miauwend op me af en wil aandacht. En natuurlijk komt Kaddy gedag zeggen, zij gaat naar school. Het is ook nog eens genieten van alle vogelgeluiden om me heen, soms zie ik zulke mooie, maar ze vliegen zo snel weer weg, maar er komen nog kansen.

Vanmorgen gingen we een rondje lopen naar de 2 nieuwe mini-supermarkten, langs de doorgaande grote weg, eerst langs de grote moskee langs het groente stalletje (foto) en aangezien Astrid van alles weet, was het een informatief rondje. We liepen bijvoorbeeld langs een drukke compound, er zaten veel mensen, eerlijk gezegd leek het mij een ingetogen feestje, hihi, maar mensen komen daar voor bijvoorbeeld goede wensen of genezing door een kind wat daar woont, er wordt gezegd dat hij speciale krachten/gaven heeft.

We liepen o.a. ook door een armere buurt, schrijnend om te zien hoe mensen soms wonen, af en toe maak ik foto’s van het straatbeeld. Vlakbij een kleine moskee (foto met mij 😉) staat een gebouwtje met muren van ijzeren platgeslagen tonnen (foto) geweldig zo inventief, het staat er al sinds Astrid hier woont, 17 jaar. Nu ze dat vertelde, herken ik meer dingen die van die tonnen zijn gemaakt, bijvoorbeeld die ronde soort barbecue (foto) en ook bij tuinafscheidingen. Ik blijf nog altijd mijn ogen uitkijken. Op een foto zie je stenen ronde potten bij een huis staan, die zijn heel oud, zo werd vroeger op veel plekken het water koel en schoongehouden, je ziet ze bijna niet meer, het meeste water zit nu in plastic jerricans. We zagen 3 moeders met kids op hun rug in nette kleren (foto) die kwamen van het consultatiebureau vandaan, die is open op dinsdag, dan kunnen mensen daar naar toe komen. Eentje loopt met een paraplu op, boven haar kindje houdend, dat zie je zelden, wel heel goed lijkt me, want het is bloedheet. Bij een compound zie ik daar ineens een heuse 'John Deere' tractor staan (foto), bijzonder! Er is zelfs een fast food restaurant 😉 althans dat staat op de muur (foto), als je naar binnen kijkt zie je weinig beweging of spullen staan, soms proberen mensen iets, maar mislukt het toch weer en logisch, want waar zijn de klanten, er is geen geld voor extra dingen. Een verkoopstellage met gaas eromheen zie je vaker langs de weg bij huizen staan (foto).

We zien grappig uitziende bomen, vooral één onderkant, het lijkt of hij veel pootjes heeft en zo kan weglopen (foto), een andere boom is de onderkant wit geschilderd (foto), dat vinden mensen mooi, maar het heeft ook nut door de witte kleur worden grote temperatuurverschillen op de stam voorkomen, de schors kan namelijk openbreken door teveel hitte. Er staat daar een bank langs de kant van de weg en we kunnen even uitpuffen in de schaduw. Je ziet ook de grote volle mangobomen, de mangotijd komt eraan. Pas op het strand had Ousman een paar mango's, wat smaakt het hier toch anders en lekker. Aan het einde van de weg vlakbij de grote doorgaande weg verbaas ik me, wat voor groens zie ik daar? Ik ga kijken, een klein voetbalveld (foto) het is ommuurd en gaas eromheen. Hier voetballen ze vaak met kleine doelen (foto) met groen gras, ik zie niet of het nepgras is, of echt, helaas is er niemand om het te vragen en ik kan er niet echt bij om even te voelen. Als ik er weer eens kom, nog eens onderzoeken, ik ben nieuwsgierig😉

Vroeger ging Sekou dikwijls voetballen met een aantal vrienden (uit Guinee) op een open stuk grond met kleine doelen (foto) diegene die zit, zit op het doel, dat vond ik zo’n grappig gezicht, Aminata en ik hadden dan een uitje en wij waren de toeschouwers.

We komen langs een timmerbedrijfje, woow wat een mooi stapelbed hebben ze gemaakt (foto), ze zijn hier druk in de weer, mooi als je hier een beroep hebt, er zijn nog steeds veel mensen die geen scholing hebben gehad. Natuurlijk moeten er wel klanten zijn om het te kunnen kopen. Tegenwoordig wonen hier best veel buitenlanders of een gedeelte van het jaar en dat zijn klanten die betalen kunnen. Astrid vertelt dat er een groot gedeelte van het inkomen hier wordt verkregen door familie die in het buitenland wonen, die dan geld opsturen, hier valt weinig te verdienen. Ook worden er tegenwoordig veel dozen met spullen opgestuurd, vandaar je overal tweedehands kleding ziet liggen en er steeds meer kleine tweede handswinkeltjes komen. Mensen die hier wonen kunnen niet op een gewone manier in Europa komen, ze krijgen geen visum en als het al lukt, is dat een lange weg met iemand die garant moet staan, maar tegenwoordig wordt het steeds moeilijker gemaakt. Sommige, ook familie van Astrid, reizen of vluchten (net hoe je het noemen wilt) over land een hele lange reis naar plekken waar ze met boten naar de overkant kunnen komen, een heel gevaarlijke reis, onderweg in al die landen is het niet makkelijk. Sommige mensen zoeken toch naar een betere wereld, niet dat ik het verstandig vind of het iemand aanraadt, maar vaak lijkt het hier zo uitzichtloos, dus ik begrijp het ook.

Astrid had ook een verhaal waar ik de kriebels van krijg (ik zal het kort vertellen) een man die ze kent, woont in Italië en de familie vond dat hij trouwen moest met een meisje van hier. Dat is geregeld ze zijn getrouwd terwijl hij daar was en later is hij een keer een maand hier geweest. Vrouw werd zwanger en woont nu met een baby met een vader in Italië. Zij wil graag terug naar haar moeder in een dorpje, maar voorlopig zit ze vast op de compound van de familie van de vader en moet daar helpen met het werk.

We zien een stuk, naast een compound, met zoveel afval, het lijkt wel de vuilnisbelt (foto) wat een viezigheid toch.

Ik vond het een interessante wandeling. Ik maak eten van alles wat nog over is wat ik gekocht heb bij de stalletjes, ik noem het een ratjetoe en samen eten we ons eigen eten, dit keer even voor de tv.

Vandaag was mijn intentie dankbaarheid, ik kan zeggen dat ik dat heel diep voel, DANKBAAR voor wat ik heb, kan, mag, ervaar en doe.