Maandag Serrekunda en auto's

'Wachten' noem ik niet meer 'wachten', maar 'genieten', want eigenlijk is het als je ergens wacht en dat gebeurt nogal vaak, ook zo genieten, dat klinkt veel beter. Vanmorgen heb ik bij Bakari de taxidriver wel een uur zitten genieten (foto) Vanaf de taxiplek is zoveel te zien, al die mensen die van de markt komen of er naar toegaan, alles kan hier, je valt wat kleding betreft echt nooit op, heerlijk. Soms doe ik m'n ogen dicht en dan snuif ik al die geuren hier op, ik hou er zo van. Bakari is zo'n gezellige man, hij vertelt over zijn leven met zijn gezin, dat ze het zo leuk hebben en dat ze veel lol maken samen, dat je daar gezond van blijft. Helemaal met hem eens, hij verrast zijn vrouw soms, dan koopt hij groente en kip op de markt, gaat vroeg naar huis, stuurt zijn vrouw weg bij de kookplek en gaat voor zijn gezin koken. Het leek me altijd al een bijzondere man (ik ken hem van voorheen) maar dat is hij echt. De andere taxidrivers hebben ook veel lol met hem. Hij zoekt vaak, net als nu weer, een heerlijk plekje in de schaduw uit  voor me om te zitten genieten. Het leven is niet altijd makkelijk, maar je kan zelf je gedachten veranderen en toch zoveel mogelijk genieten, nou hij kan wel een workshop komen geven bij ons. Hij leeft in het NU en heeft mooie ideeën over het leven, zonder er ooit een cursus voor gedaan te hebben, hij leeft het. Hij heeft een fles water gekocht waarvan het meeste ijs is, hij loopt met me mee, zodat ik er ook eentje kan kopen. We komen in een schuurachtig gebouw waar drie tafeltjes staan waar vrouwen achter zitten met papieren op de tafel, het lijkt een kantoortje. Er zit een grote man waaraan Bakari water vraagt, de man kijkt heel verbaasd dat ik local water wil (dat gaat prima) zo nu heb ik ook een fles ijswater, jippie dat blijft uren koel. Bakari vertelt dat de mensen in dat gebouwtje er zitten voor een soort game, lotto, daar kan je getallen invullen en geld winnen, nou had ik van alles bedacht maar dit dus niet. De taxidrivers drinken ataja en iemand staat daar standaard koffie te verkopen, ze maken er wat van die taxidrivers. Dan schreeuwt er eentje: 'Anna . . . .  Lamin!'

Hij staat klaar bij de bushtaxi, we gaan eerst naar Brusubi, daar moet een papier in orde gemaakt worden, hij kent de militair die buiten zit en die loopt mee naar binnen en hij zegt dat ze Lamin eerst moeten helpen, hahaha het is ook wat hè, vriendjespolitiek. Als je zulke kantoren niet gewend bent, kijk je je ogen uit. Iedereen loopt en kletst door elkaar, ze nemen overal alle tijd voor. Ik ben er voorheen heel vaak met Sekou geweest bij allerlei officiële instanties, dus ik heb er al heel wat van binnen gezien. Alleen Sekou kwam uit Guinee en is hier dus een buitenlander en dat zien ze hier. Als buitenlander wordt je hier niet snel geholpen, het was toen ook vaak dat we een volgende dag moesten terugkomen. Als Gambiaan heeft Lamin het makkelijker vooral omdat hij zoveel mensen kent. Bij een ander kantoor kunnen ze niet helpen, omdat net de stroom is uitgevallen, dat wordt terugkomen.

Verder naar Serrekunda, eindelijk is het onderdeel klaar wat gemaakt moest worden van de motor van zijn auto, die gaan we ophalen en er moeten nog wat andere dingen geregeld worden, ik kijk ondertussen rond, maar vind niets bijzonders. De garage had gezegd dat het de volgende dag klaar zou zijn, maar daar kan je nooit op rekenen, bijvoorbeeld nu konden ze niet doorwerken, omdat de stroom telkens uitviel. Rondom Serrekunda valt de stroom nog regelmatig uit, in Tanjeh heb ik dat tot nu toe maar eenmaal meegemaakt, daar is het ondertussen dus goed geregeld. Vanaf Tipa-garage lopen we, dan krijg ik een mango om zo op te eten, hoe doe ik dat? Moet je voorstellen, een rijpe mango hier is echt rijp, dus het sap sijpelt eruit, dan opeten met schil en die schil spuug je uit op straat in het zand, zal wel verteren of opgegeten worden (volgens Astrid heet dat integreren, hihi). Een heel geklieder eigenlijk, hihi. Gelukkig hebben we veel water bij ons dan kunnen we onszelf een beetje schoonmaken.

Vanmiddag heb ik ook een poos zitten te genieten langs een weg waar veel hout ligt en dat gehakt moet worden (foto), het is de weg bij Amsterdam Enterprice  dat is best een drukke weg en er komt van alles voorbij, hier zie je veel tuctucs (foto) in Tanjeh en Brufut zie je die niet. Veel ezelskarren met hoogopgeladen vrachten, veel schoolkinderen vooral van de middelbare school, die veel met elkaar lachen. Foto's maken is niet makkelijk, telkens zijn er auto's die inhalen, zodat die dan op de foto staan in plaats van een ezelskar.

Terug gaan we met een taxi want het onderdeel is groot en zwaar en moet in de achterbak meegenomen worden. De taxidriver is niet zo spraakzaam en ik krijg een beetje de zenuwen van hem en ik merk dat Lamin dat ook heeft. We rijden door de meest stille smalle straten (zand) met veel kuilen, Lamin vraagt de man hoe hij rijdt en waar we heen gaan. De man zegt: 'ik breng jullie thuis'. Ik zet mijn locatie aan en we rijden niet ver van de hoofdweg maar wel de goede kant op. Het blijkt een stille maar slimme taxidriver te zijn, hij heeft een enorm goede sluipweg genomen, die niet door het drukke, chaotische verkeer van Serrekunda gaat, we lachen en zijn opgelucht. Gek dat zo'n gevoel je soms overkomt. Onderweg staat er een politieman die staat te liften en hij mag mee, Lamin kent hem en ze zitten gezellig te kletsen. Bij de politieposten mag je snel door, want er zit een politieman in de auto, hihi. De bushtaxi van vanmorgen is aangehouden door de politie, de driver moest alle papieren inleveren en kreeg ze niet terug, die moet hij dan later ergens ophalen, waarom, dat begrijpt niemand, soms doen ze dat. Oh ja en als je de papieren ophaalt, mag je geld betalen, zo gaat het hier. 

Het onderdeel wordt bij de garage in Tanjeh (diegene zonder gebouw) gebracht en Lamin opent de motorkap van de auto (foto) ik weet niet wie er wel eens onder de motorkap kijkt, vast wel om olie en dergelijke na te kijken, nou hier ligt nu alles door elkaar. Ik moet zo lachen, hoe komt dit weer goed, als het waar is, gaat dat morgen gebeuren, ik ben benieuwd. Als de auto klaar is, is beloofd dat ik op plekken zal komen die ik niet eerder heb gezien, yeah! Dus duimen dat het helemaal goed komt met de auto.

Jarra heeft lekker gekookt rijst met pindasaus en een soort visballetjes (?) de anderen hebben al gegeten, dus eten Lamin en ik samen. Als we klaar zijn wordt het eten in drieën verdeelt en krijgen de honden het, ze luisteren goed wie er mag komen en het grappige is dat de kippen ondertussen terwijl de honden eten, proberen rijst te pikken (foto). Lamin loopt me met kleine Ousman terug naar de compound van Astrid en hij vindt de auto van Sunkar erg leuk, dus zit daar op te spelen en dan komen Binta en de twee jongens thuis en even later ook Ousman. Sunkar kijkt mij donker aan, oh oh er zit iemand op zijn auto, ik stel voor dat hij samen met kleine Ousman speelt, dat doet hij, maar helemaal blij is hij niet, hihi, alle kinderen zijn overal hetzelfde. Kleine Ousman is ook dol op slippers, hij heeft zelf nu sandalen aan en pakt een stel slippers die van Sunkar zijn ergens vandaan en oeps nu loopt hij op Sunkars slippers. Sunkar komt naar mij toe en wijst ernaar, ik leg hem uit dat het zijn slippers zijn en dat ook zullen blijven, maar dat kleine Ousman er nu even op lopen wilt. Tamba vindt alles best. Zo zijn ze een poosje met elkaar in de weer, Binta en Ousman genieten ook van de kids. Kleine Ousman is boos op me als ze gaan, ik heb hem opgetild en aan Lamin gegeven, het gaat weer over. Ik kan hem aldoor weer aan het lachen krijgen door zijn tenen te tellen.

In de avond speel ik rummikub met Astrid en mijn hulpje is Kaddy, ze vindt het erg leuk en begint er steeds meer van te begrijpen. We winnen driemaal, dan roepen Kaddy en ik allebei onze oerkreten uit  en dansen zittend wat op de stoel.

Mariska stelde de vraag over zindelijk worden, Jarra zegt dat het makkelijker ging bij haar dochtertje Isha en iets lastiger bij kleine Ousman, gelukkig gebeurt het niet vaak dat hij plast als hij op de rug gedragen wordt. Ze merkt wanneer hij plassen moet en zelfs in de nacht merkt ze dat, dan laat ze hem plassen en zo gaat het vanzelf eigenlijk goed. Binta vertelt me hetzelfde, alleen in de nacht krijgt Tamba een luier om. Ze lachen allebei hartelijk als ze mijn gezicht zien dat hun kindje  wel eens op hun rug plast, hihi.