Dinsdag Timbooktoo

Vanmorgen komt Frank afscheid nemen, hij gaat woensdag weg naar Nederland en dan na 10 dagen naar Zuid Soedan. Hij praat zo enthousiast over 'Docters without Borders', dat ik er zelf ook zin in krijg om me aan te melden, het is een heel avontuurlijk leven in ieder geval. Heus niet altijd even leuk, maar het blijft boeiend. Leeftijd doet er niet toe, meest zijn het wat oudere mensen, die levenservaring hebben. 

Om 13 uur ga ik richting garage waar de motor van de auto van Lamin gemaakt wordt, alle onderdelen worden apart met omo en benzine schoongemaakt tot het glimt, zie de foto's van alle onderdelen van het motorblok haha. Ik ga het toch eens aan mijn garage laten zien, kijken wat Dave ervan vindt. Mijn garageman is echt een grappige man, die heeft er vast een mening over. Lamin en ik gaan naar de boekenhandel Timbooktoo in Bakau bij Trafficlights Kairaba, Lamin grapt nog: 'we gaan nu niet naar Trafficlights Sukuta, zoals jij eerder deed'. Woow je stapt ineens de Europese wereld binnen, als je de deur opendoet van Timbooktoo.  Je kunt hier veel kopen, niet alleen heel veel verschillende boeken, maar ook pennen, papier, plattegronden echt van alles, boven is een soort restaurantje (foto's). Ik koop twee boekjes om Madinka te kunnen leren, eentje voor Astrid, die wel graag wat meer zinnetjes wil weten. Ik heb eerder nooit begrepen, dat Madinka een taal is die in aantal Afrikaanse landen gesproken wordt, namelijk in Senegal, Gambia, Mali, Guinee-Conakry, Burkina Faso, Sierra Leone, Liberia, Ivoorkust, Guinee-Bissau en Tsjaad. Jarra wil me helpen met de uitspraak, dan neem ik de zinnen die zij zegt op en dan kan ik het terugluisteren, want met alleen lezen gaat het niet lukken.

Erna gaan we iets speciaals doen, Lamin had het wel eens gezegd, maar ik had het niet serieus genomen, namelijk hij heeft geen rijbewijs, hij rijdt al jaren als de beste en het is hier de gewoonte dat de meeste mensen hun rijbewijs kopen, ik heb zelf hier nog nooit een lesauto gezien trouwens. Ik heb er geld voor gegeven, het was iets van 30 euro, valt mee, maar dan kan hij zonder aangehouden te worden, rondrijden. We halen het rijbewijop bij het huis van de man die ervoor gezorgd heeft. Lamin was zo gelukkig, zie zijn lachende gezicht, met zijn rijbewijs. Nu veilig blijven rijden. Wist je dat ze hier geen kinderzitjes kennen, kinderen gewoon op schoot zitten, dat je alleen voorin je gordel om moet hebben en als die stuk is, ja dan kan het gewoon niet, geen probleem.

We lopen langs een gebouw in wording met allemaal hokjes daar lijkt het op, bovenin (foto's) staat er aan iedere kant iemand iets met een grote hamer te doen, het ziet er een beetje eng uit. Lamin wijst me erop dat beide mannen een touw om hun middel hebben en dat het dus veilig is, ja dat is waar. Bedden en banken zijn hier groots en pompeus, zie foto van bedden, die te koop staan. Onderweg zien we ineens een varken langs de weg (foto) in die buurt heb ik er voorheen veel gezien, maar dit was nu de eerste, maf gezicht zo langs de weg. Een koe staat op de nieuwe weg die verbreed wordt (foto)  en wij steken ook over op het nieuwe asfalt, als je erop loopt zie je pas hoe breed de weg is. Over een koe gesproken, pas op het strand stond een koe en ik liep er best dicht langs zonder na te denken, duikt dat dier met zijn grote hoorns naar beneden en stoot me in m'n heup, ik schrik me rot en ik liep nog een tijdje te bibberen. We rijden langs het voetbalveld (zand) waar Sekou ook dikwijls ging voetballen, op die plek zijn Aminata en ik niet vaak meegeweest, dat was te ver lopen met Aminata.

UIteindelijk zijn we om 19.30 uur bij Jarra en de anderen en ze heeft natuurlijk meteen eten als we eraan komen, wat een heerlijkheid. Ik heb Lamin even uitgehoord waar Jarra gek op is en dat zijn appels, leuk om iets voor haar te kunnen meenemen. Fruit is iets waar de meeste mensen niet aan toekomen, een gezin moet meestal van rond de 150/200 dalasi zien rond te komen, soms ook minder want meer is er soms niet. Een paar appels is al 50 dalasi net als 5 bananen, dus dat zit er niet in. Gelukkig staan er veel mangobomen en hebben mensen zelf vaak ook wel een bananenboom. Het enige wat ik kan zeggen: 'wat zijn we toch rijk, dat we zoveel kunnen eten', dankbaar.

Jullie mogen het wel weten, want je vertelt het niet verder hier in de buurt, Jarra is zwanger en ze zijn heel blij. Je merkt ook dat door de zwangerschap ook het verdriet van Isha weer meer komt, wat ik me zo kan begrijpen, zo ontzettend verdrietig zo'n lief meisje te moeten verliezen. Ik ben van mensen van Guinee gewend dat je er niet over praat als iemand dood is, maar Lamin en Jarra zijn heel anders, zij praten er wel over. Sowieso zie ik veel verschillen tussen mensen uit Guinee en Gambia, eerder zag ik dat niet, omdat we alleen Guinese mensen om ons heen hadden. Hier is in ieder geval minder bijgeloof en lijkt het of mannen en vrouwen wat meer als gelijk worden beschouwd of dat zijn uitzonderingen, daar ben ik nog niet achter. Dus om dat te onderzoeken, blijf ik nog wat langer hier, hahaha, leuke smoes toch?