Maandag rustig aan

Het uploaden van een filmpje lukt niet, maar je kan op you-tube een filmpje kijken van het concert van gisteren: https://youtu.be/ByNayiUqM_U  

Aangezien ik pas om 2 uur sliep had ik een kort nachtje, dus besluit ik eens rustig aan te doen, ja dat kan ook nog, hihi. Vandaag beginnen met een klus wat thuis zo als vanzelf en snel gaat: m’n haren wassen, eerst moet ik genoeg water buiten halen, dan genoeg water koken, mengen met koud water in een emmer en dan wassen en uitspoelen en buiten water halen om het weer aan te vullen. Goed te doen, maar het kost tijd. Alles kost hier meer tijd, of het nou afwassen is of schoonmaken of neem het lopen en/of rijden over hobbelige zandwegen voor je ergens bent. Ik heb het gevoel dat daar het geheim inzit, je bent hier meer met je basic bezig, daardoor worden andere dingen minder belangrijk. Sowieso door alles wat je om je heen ziet, wordt je wereldbeeld anders en lijkt het me op dit moment heel lastig om weer in Nederland te wennen. Ik heb nog even, dus misschien wordt het anders en wil ik straks niets liever dan terug. Lekker buiten ontbijten met de hond onder m’n stoel, me-time. Ondertussen zie ik de maskerwevervogels op de bladeren van de bananenboom zitten en daar uit de grote bladeren een sliert trekken (foto’s bananenboom helaas vliegen de vogels telkens weg) als ik het later aan Astrid vertel, blijkt dat ze niet wist dat daardoor de bladeren kapot gaan, ze dacht aan de hond. Die slierten gebruiken ze om hun nest te weven, dat zit zo ingenieus in elkaar geweven, in Nederland heb ik zo’n (gevallen) nestje. Ik dacht een paar keer wat vliegen er in Astrids compound toch veel vogels met ellenlange staarten, maar het zijn de wevervogels die een sliert in hun bek hebben, misschien krijg ik er een keer eentje op de foto op het goede moment. Vaak maken ze nesten bij elkaar in een boom, ik heb wel eens zo’n boom gezien die helemaal vol hangt. De mannetjes maken het nest en de vrouwtjes kiezen het mooiste nest uit, dus het mannetje doet zijn best.

Eerst is het koffietijd bij Astrid die zich nog niet helemaal fit voelt, maar gelukkig een stuk beter . Rond 13.30 uur ga ik naar de markt groenten kopen, ook met het lijstje van Astrid. Hier zie je nooit iemand met een lijstje, als ze jou ermee zien, grinniken ze. Er zijn een aantal redenen voor dat ze geen boodschappenlijstje hebben: weinig papier, pennen en mensen kunnen vaak niet schrijven, maar het belangrijkste: ze hebben geen lijstje nodig ze houden het in hun hoofd! En als je weinig geld hebt, koop je het goedkoopste wat er is en dat zie je terplekke. 

Bij de taxiplek bij de markt/strand zie ik de altijd enthousiaste Bakari en Lamin. Lamin vraagt of ik al geluncht heb, Yara zal zo het eten klaar hebben en dan kan je meelunchen en kunnen we erna misschien even daar naar het strand, bij Kebba’s place? Hij belt Yara en het eten is klaar, oké ik laat me verrassen. Vlakbij hun compound zie ik een stel mensen iets dragen wat op een doodskist lijkt, ik vraag of dat is wat ik denk. Ja iemand die heel bekend is in het dorp, is overleden. ‘Kijk en daar is de begraafplaats, daar mogen geen vrouwen komen’, eerst denk ik dat hier geen vrouwen begraven worden, maar ergens anders. Dat is het niet, vrouwen moeten buiten de muur van de begraafplaats blijven staan, zij staan dan luid te huilen of schreeuwen en de mannen huilen maar een beetje en zij mogen mee naar binnen. Meestal worden mensen dezelfde dag nog begraven in verband met de hitte. Voorheen liep ik eens met Sekou langs een compound waar een enorm geschreeuw en gehuil vandaan kwam, er zaten heel veel mensen, ik schrok ervan. Sekou vertelde dat er iemand was overleden.

Bij de compound verwelkomt Yara me hartelijk en brengt bijna meteen een schaal met rijst en een soort groene saus in het midden, het smaakt weer zo bekend van voorheen, smullen (dat vind ik nu, maar als ik dat elke dag krijg, lukt het me niet meer om het te eten, althans zo ging dat voorheen en werd ik heel mager). Yara en hun zoontje Ousman hebben al gegeten, die zitten er gezellig bij te kletsen. Dan rijden Yara en Ousman een stuk mee naar de compound van haar zuster en wij rijden door naar Kebba op het strand. Nou het is dat ik in Spanje hele steile heuvels met broerlief op en af ben gereden en ik wat gewend ben, dus het zal nu ook wel goedkomen, het is zo steil naar beneden naar de zee 😉 Ik vraag heb je dit vaker gedaan, hij lacht en knikt, beneden zegt hij dat dit de eerste keer was, want ik ben hier niet eerder met de auto geweest. Oké en hoe straks dan naar boven? Lamin haalt lachend zijn schouders op, dat komt goed, wat hebben mensen hier eigenlijk een vertrouwen in dat het goed komt, ik kan er iets van leren. Ik zeg dat ik straks wel ga lopen. Kebba stelt me gerust en vertelt hoe hij het beste naar boven kan komen, hihi, ook dat lukt. Heel snel rijden in z’n één en de heuvel op met grote rookwolken achter de auto 😊 Even later stopt de auto spontaan, gelukkig niet op die heuvel, maar na even wachten wil de auto toch weer verder.

Oh hier staan baobabbomen (foto), die had ik zolang ik hier ben, nog niet gezien, voor die wegen die verbreed moeten worden, zijn veel bomen gekapt, daar zal het zeker mee te maken hebben. Het is stil bij Kebba (foto) er komt veel wind van zee, wat zo fijn is, we drinken er wat en gaan nog tot onze knieën in de zee, lekker warm, het liefst zou ik erin gaan liggen, haha. De golven zijn hier meer onvoorspelbaar, ineens komt een grote golf en onze broeken worden kletsnat, geen probleem, dat is hier weer zo droog. Er staat hier zo’n schattig rond huisje (foto) echt een plek om langer te verblijven, zo aan de zee, geweldig. Lamin heeft verhalen over zijn familie dat hij één broer heeft van dezelfde vader en moeder en toen zijn vader overleed, kwam zijn stiefvader in beeld en zijn er nog 3 kinderen gekomen. Hier vragen ze meestal als je zegt: ‘dit is mijn broer of zus’, ‘same father and mother?’

Erna ga ik groenten voor Astrid en mij halen op de markt en word ik netjes voor de compound afgezet, Lamin heeft een familiemeeting hier om de hoek, meestal op de helft van de maand, ik probeer door te vragen wat ze dan doen, maar daar word ik geen wijs uit, nog maar eens vragen, want klinkt in ieder geval wel interessant. Samen met Astrid eten en nog nakletsen, de dag was geslaagd, 'ontspannen' was gelukt.