Donderdag YES op de markt

Vanmorgen als ik aan het ontbijt zit, zijn Ousman en Bakari (broertje Binta) aan het werk om ‘beton’ te maken en dat komt o.a. bij de grote deuren (foto’s), de kier onder de deur wordt te groot, want de hond gaat graven. Ook is het voorbereiden op de regentijd, als er beton in plaats van zand in de tuin ligt, dan worden het niet van die drassige plassen. Het voorbereiden op de regentijd houdt onder andere in, als het kan, een voorraadje eten in huis (zonder koelkast is dat niet makkelijk) kijken of je dak nog goed is. In die tijd zijn er vieze enorme plassen op straat met allerlei kleine friemelbeestjes, ik kan me herinneren dat er ook veel kikkervisjes inzaten, later hoor je dan een kabaal van kwakende kikkers. Straten zijn modderstroompjes geworden of er zijn diepe plassen, mensen maken soms met losse stenen of iets dergelijks een paadje door het water, zodat je er droog over kan komen, als je je evenwicht kan bewaren 😉. Bij onze compound in Kololi moest je de straat oversteken om bij het kleine winkeltje te komen, maar er was zoveel water dat je er wel door moest lopen, dan thuis snel weer je voeten wassen. Ook toen we in Guinee waren, man man wat een plassen en veel water. De taxi’s kunnen op veel plekken niet komen. Het voordeel van de regen is dat je emmers buiten kan zetten en ze in snelle tijd vol raken, want als het hier regent, dan gaat het zo hard, dat kan je in Nederland niet voorstellen. Ook gingen Aminata en ik wel eens in ons badpak buiten (in de compound) ‘douchen’ in de regen, heerlijk.

Vandaag ga ik het nog eens proberen bij de markt in Serrekunda te komen 😉Astrid zei je kan nu ook een ander rondje maken via de Kairaba Avenue.

Eerst een sharetaxi naar strand/markt Tanjeh, loopt ineens de jongen die gisteren naast me zat, bij me, we waren allebei verbaasd en ja hoor we zitten weer samen voorin. Hij was op pad om een ID-kaart te laten maken in Brufut, dan kan hij reizen. Hij had de ID-kaart van zijn opa mee (liet hij zien) dan kan hij laten zien wat zijn naam is. Hij heeft een ‘winkeltje’ met mobieltjes op de markt en zegt ‘gisteren liep je langs mijn winkeltje maar je zag me niet’. Aardige jongeman, die nieuwsgierig is naar hoe anders het leven in Nederland is.

In Serrekunda stopt de bushtaxi op een andere plek dan die andere vorige keer en hier herken ik het gelukkig wel. Het is heel druk langs de kant van de weg op de route naar de markt en overal zitten mensen met hun koopwaar. Ik zou zo graag meer willen laten zien, maar ik krijg het niet over mijn hart om van dichtbij foto’s van mensen te maken en als ik het vraag willen ze het niet, dat respecteer ik. Voor ik bij de markt kom, is er een brug en zie ik een plek in de verte (foto) waar we lang geleden in een compound verbleven, ik vond het een akelige vieze plek, veel vuilnis overal en vooral dicht op elkaar en veel lawaai. Voor mij niet uit te houden, we zijn er kort geweest en erna zijn we naar Tanjeh gegaan.

Ja hoor de markt gevonden, meerdere mannen vertellen dat ze van me houden, ik heb hartelijk gelachen en teruggeroepen ‘love you too’ de grap is dat ze dan zelf ook moeten lachen en stoppen. Er was een Gambiaanse jongen die dat ook deed, ik stond bij kleine schoentjes voor Sunkar te kijken en die jongen vertelde dat die Gambianen dat altijd doen, ik zei dat ik het wist en vroeg: ‘waar kom jij vandaan?’, uit Guinee, nou eerlijk gezegd, die doen het ook, maar wat onopvallender hihi. Maar eerlijk is eerlijk in Guinee kon ik overal lopen zonder dat mensen iets zeggen omdat ik blank ben.

Ze houden hier van glimmende tasjes (foto) schoenen en ook op jurken zie je dat terugkomen. Er zitten mensen met stapels tweedehandskleding en schoenen, nieuwe kleren, zeep, waspoeder in kleine zakjes en andere schoonmaakmiddelen, met groente, fruit, sieraden, mobiels, elektrische apparaten, er lopen mensen met een groot bord met zonnebrillen.

Ineens staat er een man voor m’n neus, die zegt ‘ik ken jou toch’, ik denk daar gaan we weer. Hij kwam me wel bekend voor, een wat oudere man, hij vertelde dat hij wel eens in Holland was geweest voor een festival. Toen wist ik het, deze man had ik zo’n 12 jaar geleden ook gesproken. Tanou was samen met een groep muzikanten voor een festival naar Holland, onder andere met deze man, Omar. Hij kocht water voor me en we hebben even zitten kletsen over Tanou en zijn zonen. Hij vertelde dat Madinka people een somber volk is, hahaha andersom gaat het natuurlijk net zo, dan zijn die Wolof people toch zo raar. Ja onderling houden die stammen nog vaak niet echt zo van elkaar.

De markt, een doolhof met veel donkere smalle steegjes, je weet niet wat je ziet, ruikt en hoort. Er zijn een soort megafoons waar een geluidsbandje in zit, dan hoor je bijvoorbeeld ‘dit product is 50 dalasi’ en dat herhaalt zich, dan komt het ergste, op een plek stonden er 3 dichtbij elkaar met een verschillende teksten en luid ook. Het werkte voor mij averechts, ik kon alleen bedenken snel doorlopen hier, ik merk niet dat dit andere mensen stoort. Ik raak hier totaal mijn oriëntatie kwijt, je kan alle kanten op, dan kom ik ineens op een overdekte duistere plek waar hier en daar iemand met vis zit en dan weer ineens in een straat met alleen maar kruiden. Die kruiden zeggen me trouwens helemaal niets, niets is herkenbaar. Deze mensen spreken geen Engels, er iets over vragen lukt niet. Af en toe gebaren ze ‘dit kan je drinken’, het ziet er voor mij niet smakelijk uit, het lijkt een soort bruine mos waar ze naar wijzen, ik waag me er niet aan. Ik koop gember, dat is in ieder geval bekend voor me😉 Ik vind een geweldig plekje om even te zitten, op een stoepje tegen een dichte winkel aan, met ervoor een bergje bouwzand, dus ik zit hier heerlijk rustig. Ze kijken af en toe wel verwonderd wat ik daar nou zit te doen, hihi, dat snap ik, want niemand doet dat hier, even zitten om water te drinken en iets te eten. Bovendien ben ik al die dagen bijna geen blanke mensen tegengekomen, ik denk twee, ook nu op de markt niemand. Natuurlijk wel in de toeristenstraat van Senegambia, daar zie je blanke mensen in restaurantjes zitten. Ik koop een cadeautje voor Aminata, ze zei dat ik dat niet hoefde te doen, maar dit is zo typisch leuk voor haar.

In een taxi zat ik een keer naast een sympathieke jonge vrouw, ze zei vriendelijk gedag, stapt er een eindje verderop een blanke man in die naast haar gaat zitten, hij sprak Engels met een accent geen idee waar hij vandaan kwam. Hij ging meteen met haar praten, maar zij gaf amper sjoege. De man ging maar door en ik kon het niet laten eens beter luisteren wat hij nou zei. Hij zei dat hij een vrouw zocht, dat hij hier al jaren woonde en dat zij hem de perfecte vrouw leek. De vrouw naast me schoot ineens in de lach en ik verstond niet wat ze zei. Ze bleef beleefd tegen de man, maar reageerde minimaal. Ik kon er niets aan doen maar toen die man het over trouwen had, schoot ik in de lach. De vrouw naast me keek me aan en zei: ‘that man’, ik zei: ‘is crazy’. Ze lachte en beaamde het, ze ging eruit en gelukkig bleef die man zitten. Zo nu had ik het eens andersom gehoord hoe het hier kan gaan. Sjonge je ziet iemand en je wil meteen trouwen. Tja dat wordt hier natuurlijk sowieso gestimuleerd,  want je mag niet met elkaar naar bed voor het huwelijk, daar zal net als bij ons vroeger zich niet iedereen aan houden, hihi.

Ik besluit het rondje van Astrid te doen en neem een sharetaxi naar Karaiba Avenue, daar ga ik lopen naar Traffic Lights. Eerst koop ik een zakje pinda’s bij een vrouw aan de weg en ik ga hier bij gesloten winkels lekker op het stoepje zitten en m’n moeder bellen. Erna ga ik lopen en als ik bijna bij Traffic Lights ben, ontdek ik dat ik mijn boodschappentas heb laten liggen. Zo snel ik kan, neem ik een sharetaxi terug en wonder boven wonder ligt mijn tas er gewoon nog, oh I’m a lucky one!! De vrouw van de pinda’s kan het ook niet geloven, zij kon het net niet zien, er stond een geparkeerde auto voor. Ze is blij voor me en vertelt anderen die er staan: ‘she is my customer’. Nu neem ik maar een sharetaxi, want ik heb geen zin weer dat eind te lopen, bovendien vond ik het niet erg interessant, er waren veel grote banken en weinig winkels, bovendien was het erg druk met veel dure grote auto’s. Deze taxidriver is een oudere grappige man, ik vertel van mijn tasavontuur en hij kan het ook niet geloven dat de tas er nog gewoon lag. We lachen samen om een politieagente, zij maant om door te rijden, maar er staat een file, er valt niets door te rijden. Tweemaal verander ik van gedachte en rijd ik toch verder mee met hem, het is namelijk alweer laat, bijna 17 uur, achterin komen telkens andere klanten, maar ik blijf 😉 Uiteindelijk laat ik me bij Senegambia afzetten en ik hoef niets extra’s te betalen, hij zei: ‘neem je tas wel mee’. Heerlijk zulke ontmoetingen, in Senegambia snel naar Yasmina restaurant een heerlijke vruchtensap gedronken en ik kan hier eindelijk naar het toilet.

Ik vraag Alieu via een berichtje of hij daar ergens is dan kan ik hem even gedag zeggen, hij is de taxidriver die Tine vaak rondrijdt, een betrouwbare zeer aardige man, die ons 5 jaar geleden vaak gereden heeft. Hij komt en we zitten samen in zijn nieuwe mooie auto, hij vraagt: 'zullen we Tine videobellen?', goed plan en samen kletsen we nog gezellig met Tine. Dan zet hij me af bij de craftmarket en gaan we ieder ons eigen weg. Bij de craftmarket koop ik een klein cadeautje voor de kleinkids, ik zeg niet wat, want misschien leest Lisa mee 😉 Bij de eerste kraam kwam er iemand op me af die vroeg of hij helpen kon, dat kon niet, ik wilde kijken. De man zei me met rust te laten, ik zei hem dat bijzonder te vinden, want dat hoor ik hier zelden, hij lachte en liet me echt met rust. Het is eind van de dag en mensen zitten er moe bij. Er zijn bijna geen toeristen, het toeristenseizoen is over, daar begrijp ik nooit iets van, hoezo zouden toeristen nu niet willen komen, het is hier heerlijk.

Bij Turntable het volgende overstappunt, moet ik lang op een bushtaxi wachten om in Tanjeh te kunnen komen, er staan veel mensen te wachten, ze zitten telkens vol, duidelijk spitstijd. Een taxidriver zegt me: 'ga nu maar met mij mee (is de dure taxi) want er is geen plek', de grappenmaker. Het lukt heus wel, gewoon geduld hebben, in Tanjeh is het ook spits,  alles zit vol. Nu moet ik een half uur lopen, deze keer moet ik mijn best doen om er evengoed van te genieten, ik ben echt moe, waarschijnlijk straal ik dat uit, want de mensen onderweg vragen telkens of het wel met me gaat, ik ben precies om 19 uur terug, weer gered voor het donker.