zaterdag gesprek en leuks

De ene avond is het hier erg stil en sommige avonden zoals nu, lijkt het kermis, ik hoor overal verschillende muziek vandaan komen, help, waar zijn mijn oordopjes? Niemand die hier zegt dat je een bepaalde tijd stil moet zijn, weinig mensen die er zich iets van aantrekken. Voorheen in Sakoteh hadden we naast ons mensen uit Senegal wonen, die begonnen soms midden in de nacht ineens heel hard muziek te maken, nou ik slaap heel makkelijk, maar dat was een lastige oefening, haha.

Astrid is ziek, dat is niet fijn, ze blijft de meeste tijd op de bank en in bed vandaag. Ik krijg hulp als ik het huis ga vegen, Sunkar en Kaddy hebben ook een bezem en samen hebben we lol, het is snel weer schoon. Erna kijken we samen oude foto's waar onder andere Astrid en Ousman opstaan, ze vinden het heel leuk en als ze de kleine Aminata zien is het telkens 'ahhh..'

Ik ga op weg naar de bushtaxi, maar dit keer blijf ik wachten in de schaduw (meestal begin ik met lopen) tegenover het huis van Frank en wat gebeurt er? Er stopt een taxi (die niets tegen mij zegt 😉) Frank en de twee oudste kids komen hun compound uit, de taxi staat er voor hun en ik mag meerijden, zij gaan naar Senegambia, o.a. zwemmen in het zwembad van het hotel en ze blijven er een nachtje, Frank zegt: 'we hebben een kleine vakantie', wat een leuk idee, dat was een gezellig ritje. Bouba zit op zijn telefoon schaak te spelen, hij is 12 jaar, ik zeg hem dat als Aminata een volgend keer meekomt, dan  weet ik dat ze met jou schaken kan, dat vindt hij leuk, hij speelt het ook regelmatig met Frank. Ze rijden langs de plek waar ik met Sidiki heb afgesproken, wat een geluk weer.

Als Sidiki komt, gaan we met de bushtaxi door naar Bijilo waar Tanou woont. We moeten een stukje lopen en ondertussen vertelt Sidiki dat hij gisteren naar Tanou is gegaan, dat hij niet naar Sekou wilde luisteren dat hij niet naar zijn vader mocht. Zelf kreeg hij zijn vader niet aan de telefoon, dus ging hij erop af. Hij vroeg zijn vader of het nu zo was geworden: ‘dus jij en Sekou samen en ik met Anna en Aminata?’ Nee, nee sorry het is niet goed, ik wil Anna spreken.

Ik had de dag ervoor Tanou gebeld en gezegd, dat ik dit niet begreep, maar hij kon niet met me praten en moest hij echt nu zijn medicijnen gaan nemen en hing zonder gedag te zeggen op.

Er loopt iemand met muntblaadjes op zijn hoofd en ik koop wat voor de ataja voor Tanou en Sidiki gaat een zakje suiker ervoor in een winkeltje kopen (foto) aan de rechterkant (niet te zien) zit een vrouw een baby de borst te geven, een meisje van een jaar of 10 helpt Sidiki. Dit is nou zo’n winkeltje wat er vaak langs de weg is, dit is eigenlijk nog best een grote, het is afgezet met gaas en er zit een gat waardoor je je geld kan geven. Je kan hier meestal van alles kopen, ook in kleine hoeveelheden, dus bijvoorbeeld 1 pleister, 1 sigaret of 1 snoepje, gesmeerd broodje met mayonaise, boter of chocopasta of er een gekookte aardappel op of een gekookt ei, je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het in de meeste kleine winkeltjes.

Als ik aankom, denk ik nog even aan mijn intentie, het helpt me de hele tijd door alles in een helicopterview te kunnen zien. Tanou kijkt niet blij. Na eerst alle beleefdheidsvragen of het goed gaat  en hoe de familie is, enzovoorts, begint Tanou erover dat ik Aminata opgevoed heb en als zij geen zin heeft om aan de telefoon te komen, dat het mijn schuld is dat zij dat niet doet. Ik probeer nogmaals (al meerdere keren gedaan) uit te leggen: ‘ze is 16 jaar, ze heeft het niet altijd makkelijk en het komt heus een keer goed'. Hier vinden ze 16 jaar eigenlijk volwassen en (h)erkennen de pubertijd niet, daarom begrijpt Tanou ook niet waar ik het over heb, hoezo heeft ze het moeilijk, iets met haar verleden? dat is al helemaal onzin. Het woord psychologie bestaat niet in hun taal en westerlingen doen maar vreemd, die denken teveel (zit wat in).

Ze geloven dat alles komt door de opvoeder, wij geloven ook in iemands persoonlijkheid en eigen ontwikkeling. Ik vroeg of het dan zijn schuld is dat Sekou zo boos werd op Sidiki, dat beaamde hij. Dan denk ik dat er een lichtje gaat branden, maar nee hij begint opnieuw. Dan probeer ik het anders: ‘als Aminata iets niet wilt dan doet ze het niet, zo is haar vader ook toch?’ ‘Zeker’, zei Tanou: ‘en ik heb dat ook’. We lachen en ik vraag: ‘dan is het dus eigenlijk jouw schuld, want zij hebben het van jou toch?’. Daar moesten ze allebei om lachen. Het gesprek blijft hangen, meteen er bovenop weer hetzelfde. Ik heb het gesprek gedraaid en gezegd blij te zijn, dat hij me wel wil zien en dat ik welkom ben, dat ik ook blij ben te weten dat hij nog steeds het familiehoofd is. Toen hij het vatte, zei hij: ‘ja ik ben de baas’. Ik vroeg later nog waarom Sekou zo boos was dat ik bij Sidiki zat, ik had het Sekou moeten vertellen, het verbaast me elke keer weer hoe groot het cultuurverschil is. Hoe we over het leven denken, hoe er in families over elkaar beslist wordt, hoe ze met kinderen omgaan, opvoeding (als die hier al is), mannen die alles moeten weten, vrouwen die ondergeschikt horen te blijven westers of niet. Ik heb de envelop gegeven die Aminata voor hem heeft meegegeven (zo lief van haar eigen werkgeld) en hij was blij zei hij en tegelijkertijd vertelt hij dat het goed en gewoon is als je kleindochter dat doet. Ik heb mijn geduldknop aangezet en het is me gelukt om het bij hem te laten. Ik vraag naar de muziekband, ik ben heel verbaasd, die bestaat niet meer, terwijl ze heel vaak in hotels speelden en een goede naam hadden en dat al zoveel jaren, misschien wel 20?  Dit heeft hij mij nooit verteld, ik heb dikwijls gevraagd hoe het was in de hotels, daar deed hij wel vaag over, vreemd. Hij maakt nu alleen kora’s en soms andere muziekinstrumenten. Sidiki vertelt me later dat hij zijn vader had gevraagd of hij zijn band mocht overnemen, maar dat vond Tanou niet goed, hij vond Sidiki niet verantwoordelijk genoeg. Sidiki vond dat heel naar, hij vertelde ik speel in verschillende bands en iedereen is blij met me. Nu is in één van de bands de leider een poosje weg en heb ik de leiding gekregen, ik kan dat. Sidiki is nooit goed genoeg voor Tanou en Sekou, jammer dat hij zo’n kans van bandleider niet heeft gekregen. Tanou gaat de kippen voeren (foto) en zegt te moeten gaan, het bezoek was kort. Prima, het was goed zo, meer zit er niet in, het is zoals het is. De ergste oorlog in de familie lijkt over en ik vertel Sidiki als we teruglopen, dat ik zo trots op hem ben, dat hij zo sterk was om naar zijn vader te gaan en gewoon te zeggen wat hij vond. We lachen samen nog even om reacties van Tanou, gelukkig kan Sidiki nu zo goed Engels dat hij zich goed kan uitdrukken. Hij zegt dat hij zijn vader zoveel mogelijk met rust laat, omdat dat beter is, dat is goed, Sidiki redt zichzelf heel goed. Lekker in die energie blijven die goed voor je is! We lopen langs een grote termietenheuvel langs de weg, ik vraag hem er even bij te gaan staan, zodat ik een foto kan maken en iedereen kan zien hoe groot het dondoli (Susu voor mier) huis is.

Ik wil nog even alleen zijn, alles op me in laten werken. We gaan ieder een andere kant op, ik ga naar Palma Rima, rijdt die dromerige taxidriver te ver, ik zat ook te dromen haha en ik dacht ineens: ‘hey ik ben er toch al voorbij? ‘Ach we lachen erom en ik loop terug naar de goede plek, daar ga ik even naar het strand, bij dit strand zijn we vroeger vaak geweest. Ik loop langs mijn bedrijfje (foto) wisten jullie niet hè, die zit er heel lang, past wel bij me, vind ik 😊Ik loop door tot ik voorbij alle bedden ben met wat zonaanbidders, want daar laten ze je niet met rust. Het was goed bij Tanou en toch voel het verdrietig, om zoveel, ook van vroeger hier. Dan zie ik de paarden langs het strand, ze maken dat ik weer in het nu ben, er zijn op deze plek veel paarden in de buurt die ze laten galopperen langs de zee of ze lopen voor een kar (foto’s) soms wassen ze hun paarden in de zee. Als ik later opsta zie ik een gier vlakbij, hij loopt naar de zee en komt dichtbij, ik hou zo van die geweldige koppen, wat is ie mooi (foto).

In Tanjeh nog even naar de markt ingrediënten voor de soep kopen op de markt, ik heb Astrid beloofd soep te maken. En ik bof Bakari, de taxidriver staat er en brengt me naar huis, altijd een gezellig ritje met hem. In de avond ligt Astrid op de bank te slapen, de familie van Ousman is naar de familiecompound en ineens wordt er op de deur gebonkt, waarom doen ze de poort niet gewoon open, hahaha ineens ramt het schaap de deur open en komt binnen, verdwijnt meteen in hun ‘hok’ en het jong blijft staan blaten, ik laat haar erin en Remi de hond gaat er meteen achteraan. Hij gaat naar de schapen en wil met ze spelen of ze opeten 😉 (foto) maf beest. Of dit mag geen idee, ik bel Ousman, ik moet Remi met water eruit zien te krijgen, want het mag niet. Remi heeft een dolle bui en rent er telkens uit, om vervolgens er meteen weer in te rennen. Ik voel me beetje machteloos en pak een stoel en ga buiten zitten, dan is het goed, Remi komt meteen bij me zitten, puf, hihi.

Als ze terugkomen, komen Kaddy en Sunkar bij me, ze krijgen elke dag een banaan van me, tja ze moeten groeien, doe ik in ieder geval er iets voor een maand lang. Kaddy blijft, we bekijken de kleurplaten van Judith op Instagram, Kaddy is er helemaal weg van en geïnteresseerd, dan wil ze een mandala na proberen te tekenen, ze probeert het met mijn correctiepen in een boekje (zie foto). Zeer inspirerend Judith! We proberen Aminata nog te bellen, maar ze bleek te slapen, Kaddy vindt Aminata zo leuk en Aminata Kaddy.